Nu het Antwerps parket een onderzoek is gestart naar mogelijk financiële malversaties van Let’s Go Urban (LGU), de vzw van Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi (Open Vld), bevestigen de Vlaamse liberalen hun imago als ‘de minst geloofwaardige én de minst eerlijke partij’. De afgelopen jaren kolkten de subsidiestromen – onder toedoen van onder andere Jinnih Beels (sp.a) en Nabilla Ait Daoud (N-VA) – richting de Antwerpse dansacademie van de fonkelende blauwe ster aan het Open Vld-firmament. Sihame El Kaouakibi werd met veel bravoure door integratiegoeroe Bart Somers binnengehaald.
De multiculturele euforie kende geen grenzen. Zonder verpinken stopte Jan Jambon (N-VA) Sihame El Kaouakibi nog eens €200.000 toe om in het kader van het Kanaalplan een soortgelijk dansproject in Sint-Jans-Molenbeek uit te bouwen. De verhalen over wat met het belastinggeld van de modale belastingbetaler gebeurde, zijn in de media breed uitgesmeerd. Maar liefst €342.000 van de weelderige LGU- subsidiestromen vloeiden naar nevenbedrijfjes van El Kaouakibi. ‘Het is een warboel aan transacties, zonder transparantie’, staat in een forensische audit te lezen. Volgens De Standaard vloeide €5.000 rechtstreeks naar de Marokkaanse sirene uit Boom.
Het Samusocial van Open Vld
In 2010 werd ze door Knack verkozen tot een van de tien meest invloedrijke allochtonen. El Kaouakibi was mateloos populair. Ze werd als rolmodel voor de allochtone jeugd opgevoerd. Iedereen wilde met haar op de foto… ook bij de N-VA. In 2015 waren er in haar multiculturele symfonie al enkele dissonante noten te horen. Ze streek haar eigen partij verschillende keren tegen de haren in.
Open Vld vreest een eigen Samusocial, een verrijking op de kap van kansarmen. De liberalen zijn nog niet bekomen van de tragedie die honderdduizenden gedupeerde gezinnen in verband met de terugdraaiende teller moeten ondergaan. Voormalig Vlaams minister van Energie Bart Tommelein deed hard zijn best om iedere verantwoordelijkheid van zich af te schuiven : ‘Ik heb niemand willen bedriegen. Ik heb niemand beloftes gedaan die ik niet kon nakomen. Ik heb dat altijd heel duidelijk gezegd.’
En dan is er nog Karel Pinxten die als lid van de Europese Rekenkamer onterecht honderdduizenden euro achteroverdrukte. Ook de grote ontgoocheling van de bevolking in verband met de trage uitrol van de vaccinaties, waardoor de ondragelijke quarantainemaatregelen maar blijven aanhouden, vreet in op de liberale geloofwaardigheid. Het lijkt alsof Open Vld electoraal zelfmoord wil plegen.
Els Ampe
Uitgerekend Vlaams parlementslid Els Ampe (Open Vld) haalt in een interview in ’t Pallieterke striemend uit : ‘Alles wat door de overheid moet worden geregeld, draait in de soep’. Beseft ze dan niet dat haar eigen partij vergroeid is met de staatsmacht en er alles aan doet om de controle te vergroten ? Tijdens de voorzittersverkiezingen bij Open Vld van vorig jaar riep ze in verschillende videoboodschappen op om een einde te maken aan de ‘lockdown-dictatuur’ van de vorige regering, waardoor ze zichzelf en haar partij de nodige schade toebracht.
Els Ampe schuwt de kritiek niet op haar eigen partij. Logisch. Vrijheid van mening vormt de basis van democratie. ‘De particratie is eigenlijk de democratie aan het wurgen’. Verschillende Open Vld-tenoren hebben haar als ‘gek’ omschreven. Hate speech. ‘Als je wilt optreden tegen hate speech, begin dan misschien met die mensen, die partijgenoten uitschelden, op hun plaats te zetten.’ Volgens Ampe is vandaag zowat alles wat afwijkt van de mening van het regime fake news. Daarmee schopt ze tegen de schenen van Vincent Van Quickenborne die de bestrijding van ‘islamofobie’ tot een beleidsprioriteit uitriep. ‘Binnen mijn partij zal de mentaliteit moeten veranderen’, besluit Ampe.
Budgettaire donderwolken en nieuwe belastingen
Els Ampe is zeker niet de enige liberaal die stilaan ongemakkelijk wordt van zoveel staatsbemoeienis. Onder toezicht van premier Alexander De Croo werkt de regering aan een pandemiewet, die een optelsom zal zijn van bijzondere machten voor de regering. Peter De Roover (N-VA) merkt op dat het schoentje bij Open Vld knelt : ‘Op 16 januari vonden Egbert Lachaert en Patrick Dewael (Open Vld) een “doordachte pandemiewet” noodzakelijk, want het wringt uiteraard dat een regering met een eenvoudig besluit zonder parlementair debat maatregelen kan invoeren zoals een avondklok of verplichte sluiting’. Zoveel controlerende staatsmacht behoort eerder tot de socialistische traditie. Vraag is hoe de achterban zal reageren als de overheid bij wet extra dwangmaatregelen zal opleggen om allerlei beperkingen in te voeren.
Dan zijn er nog de budgettaire donderwolken die boven onze hoofden hangen. De coronacrisis slaat een gat van 45 miljard euro in de begroting. Het grootste deel van het tekort zit met 32 miljard bij de federale overheid en de sociale zekerheid. De komende jaren zullen de verschillende partijen in de Vivaldi-coalitie zich willen profileren op allerlei roodgroene thema’s en zullen de miljarden andermaal rijkelijk vloeien. Er heerst immers een nooit geziene, budgettaire euforie : de economie zal weldra weer aantrekken en de schulden zullen smelten als sneeuw voor de zon.
Electoraal gelag
Uiteraard zijn er de extra Europese miljarden voor groene en digitale investeringen, maar volgens professor Moesen zullen deze investeringen gepaard gaan met noodzakelijke structurele en sociaaleconomische hervormingen. Bovendien is het probleem van de vergrijzing niet van de baan en staat er een leger van langdurig zieken voor de deur. Vraag is hoe hard de liberale ministers op de regeringstafel zullen slaan als straks de begrotingscontrole ter sprake komt en extra crisisbelastingen onvermijdelijk worden om de gigantische facturen te betalen. Vooral de Vlaamse liberalen zullen het electoraal gelag betalen, want het grootste deel van de belastingen wordt door de Vlaamse middenklasse opgehoest.
El Kaouakibi wou de mensen opnieuw in de politiek doen geloven. Ze hekelde de particratie en zette zich af tegen de grote inkomens in de politiek. De Antwerpse politica is intussen de incarnatie van haar eigen zwalpende partij geworden : een boulevard van gebroken beloftes, vervreemd van eigen achterban, ongeloofwaardig, een gebrek aan transparantie en een langgerekte electorale afgang.