Door Jurgen Ceder in ’t Pallieterke.
Partijraad wil Theo Francken niet als ondervoorzitter
Uiteraard is het onder-voorzitterschap van een politieke partij vooral een onbelangrijke, eerder symbolische functie. Maar dat is het nu juist. Als een partij haar voornaamste stemmenkanon zelfs dat niet gunt, is dat een opmerkelijk politiek feit. Zaterdag koos de partijraad van de N-VA niet voor Theo Francken.
De meesten – ook wij – hadden verwacht dat Valerie Van Peel en Theo Francken tot ondervoorzitters van de N-VA zouden verkozen worden. Dat de tweede de duimen moest leggen voor Lorin Parys, die in 2013 overkwam van Open Vld, is veelzeggend, zeker als men weet dat Parys de enige kandidaat was die vooraf commentaar had gegeven bij zijn kandidatuur en expliciet had gezegd dat hij met de partij naar het centrum wil.
Velen zijn intussen vergeten dat de N-VA helemaal niet gesticht is als een rechtse partij. Dit restant van de Volksunie heeft zich onder de leiding van Geert Bourgeois nooit laten opmerken op ideologisch vlak. Dat veranderde toen Bart De Wever het roer overnam. Zijn uitgesproken rechts conservatisme werd heel snel beloond met de grootste stemmenwinst die een partij op zulke korte tijd ooit in dit land heeft geboekt. De oude kaders, waarvan nog een deel present, ondergingen zelf nooit helemaal die transformatie, maar de electorale successen waren te spectaculair om veel ongenoegen los te maken.
Marrakesh
Nu de eerste electorale neergang is opgetreden en de peilingen slecht zijn, is het zelfvertrouwen weg. Vragen rijzen over de eigenlijk politieke aard van de partij. Velen in de partij zijn er van overtuigd geraakt dat het verzet tegen het pact van Marrakesh de N-VA eigenlijk heeft geschaad en heeft geleid tot de heropstanding van het Vlaams Belang.
Dat is een hardnekkige vergissing. De afstraffing had véél zwaarder kunnen zijn. De waarheid is dat de kiezers die voorheen voor het Vlaams Belang hadden gestemd ongeduldig werden over het gebrek aan resultaten van de regeringsdeelname van de N-VA. Het enige wat hen aan boord hield was de vechtlust van Theo Francken, die regelmatig tot mobiliserende incidenten leidde met de regeringspartners. Dat de partij net haar sterkhouder, en dan nog op een moeilijk moment voor hem, publiekelijk laat vallen, is een blunder.
Het is toeval, maar deze week is het 10 jaar geleden dat Marie-Rose Morel overleed. Deze populaire politica had zich een jaar eerder kandidaat gesteld voor het onder-voorzitterschap van het Vlaams Belang, maar zag die poging gesaboteerd door een aantal oudgedienden, wat resulteerde in een onoverbrugbare tweedracht. Er is geen preciezer moment te vinden om het begin van de grote neergang van het Vlaams Belang van toen aan te duiden. De geschiedenis herhaalt zich niet, maar ze rijmt wel, zegt men.
Foto’s (c) Gazet van Hove.