Duitsland
De Covid-19-pandemie beheerst nog steeds ons leven. Bij aanvang van de ziekte, nu een jaar geleden, leek het erop dat Duitsland het merkelijk beter deed dan België : minder besmettingen, minder doden, snellere contacttracering. Maar hoe ziet dat er vandaag uit ?
Wel, in grote lijnen nog steeds hetzelfde. Met 1.900 doden per miljoen inwoners doet België het wereldwijd nog steeds het slechtst, op Tsjechië na. Duitsland staat pas op plaats 44, met 861 doden per miljoen inwoners. Ook inzake nieuwe besmettingen doet Duitsland het relatief goed : op de EU-kaart kleuren alle landen donker oranje en rood, maar Duitsland is opvallend geler. Als het gaat om efficiëntie en aanpakken doen de Duitsers dus hun reputatie nog steeds alle eer aan.
Babylon Berlin
Maar in de grote steden is het beeld anders. In Berlijn blijven de cijfers stijgen, en is de fameuze Britse variant – die besmettelijker zou zijn – alom aanwezig. De ziekte blijft slachtoffers maken, volgens het bekende getrapte systeem: van alle besmette personen komt een deel in het ziekenhuis terecht, een deel daarvan moet op een intensieve afdeling opgenomen worden, een deel moet kunstmatig beademd worden, een deel overlijdt.
Om de epidemie te bestrijden zijn exacte gegevens over wie op intensieve belandt dus cruciaal, maar ook na een jaar krijgen we in West-Europa géén cijfers over de etnische achtergrond van die patiënten. Oorzaak is het irrationele politieke taboe op etniciteit. Nochtans duiken elders interessante feiten op: zo blijken zwarten in de VS véél vatbaarder voor de ziekte dan blanken, ook als abstractie wordt gemaakt van hun inkomen, woonsituatie en achterliggende medische profiel.
Ook in de medische wereld van West-Europa is de (zelf)censuur intussen volledig doorgedrongen. Dokters en verpleegkundigen weten perfect waarover je mag praten, en welke feiten je moet verzwijgen. Alleen als ze zich onder collega’s bevinden, die door dezelfde zelfcensuur gebonden zijn, benoemen ze soms even de feiten.
Robert-Koch-Instituut
Dat gebeurde onlangs in februari tijdens een online vergadering van topartsen in Duitsland. Die werd georganiseerd door het Robert-Koch-Instituut in Berlijn, genoemd naar de Duitse ontdekker van de tuberculose-bacterie. De instelling speelt een leidende rol in Duitsland bij de wetenschappelijke aanpak van de crisis.
Het woord werd genomen door dokter Thomas Voshaar, de leidende arts van de Longkliniek Moers. Die is gevestigd nabij Duisburg, een stad in Nordrhein-Westfalen die intussen bijna volledig omvolkt is : meer dan 35 procent is allochtoon, bij de -18-jarigen is dat 66 procent. “Meer dan de helft van alle patiënten op de intensieve afdeling heeft een migratie-achtergrond”, durfde de dokter uitspreken. “Dat toont duidelijk aan, dat er een groep is die door de politiek met zijn corona-waarschuwingen niet bereikt wordt.” Of die de waarschuwingen wel hoort, maar om religieuze of andere redenen besluit om er géén rekening mee te houden natuurlijk…
En dokter Voshaar ging nog verder: “In mijn ervaring hebben meer dan 90 procent van de zwaarste, kunstmatig beademde patiënten een migratie-achtergrond. We hebben intern besloten om al deze patiënten als ‘patiënten met een communicatiebarrière’ aan te duiden.” De ziekenhuischef baseerde zijn oordeel naar eigen zeggen op de patiëntengegevens van november 2020 tot januari 2021.
Voshaar zegde dat hij ook de Duitse minister van Gezondheid, Jens Spahn (CDU), over deze schokkende bevindingen geïnformeerd had. Maar die vond het niet nodig iets met de informatie te doen: ze werd noch aan de Bondskanselier, noch aan het gezondheidsoverleg tussen deelstaten en federale overheid doorgegeven.
Regels afdwingen
De grote baas van het Robert Koch-Instituut, Lothar Wieler, werd door de Duitse pers om een reactie gevraagd, en hij bevestigde de informatie volledig. “Ik heb dat inderdaad ook zo gehoord. Maar het is een taboe. (…) Heel die zaak heeft voor een stad als Berlijn enorme gevolgen. Het is een groot probleem”, aldus Wieler. Daaruit mogen we dus afleiden dat de situatie die dokter Voshaar gaf voor de stad Duisburg door dokter Wieler ook in Berlijn werd vastgesteld.
De oplossing moet voor hem uiteraard in politiek-correcte richting gezocht worden : ‘ We moeten via imams op deze religieuze groepen afgaan.’ Een overheid die zou moeten praten via ‘haar’ burgers via bedienaars van de eredienst : of hoe de tijd van het clericalisme in een andere vorm weer helemaal terug is. Men zou ook kunnen zeggen : stuur politie en desnoods leger de allochtone wijken in en doe overal de regels op dezelfde manier naleven. Maar daar heeft de Duitse staat niet de mankracht en niet de politieke wil voor. Zou het hier anders zijn ?
Foto’s (c) Gazet van Hove.