door Angélique Vanderstraeten in ’t Pallieterke .
Aan het begin van de Vivaldi-regeerperiode joeg kersvers minister van Financiën Vincent Van Peteghem (CD&V) de effectentaks erdoor. Dat kwam iedereen goed uit. De PS had zijn fiscale trofee, de CD&V hoopte hiermee in tegenstelling tot de vorige versie een juridische lijdensweg te vermijden en Open Vld kon zichzelf op de borst kloppen : dit was de eerste en enige belastingverhoging van de paarsgroene+ -regering.
Ondertussen weten we beter. Corona sloeg een gat in de begroting en niemand maakt haast om ze op orde te krijgen. Het probleem zit hem niet bij de inkomsten die ondertussen het pre-crisisniveau hebben bereikt. Wel bij de uitgaven die miljarden euro’s hoger liggen. Deze door linkse partijen gedomineerde federale regering denkt er natuurlijk niet aan om aan de uitgavenkant te saneren, ook al wordt dat door allerlei internationale instellingen aangeraden.
Hogere taksen
Dus worden het hogere of nieuwe taksen. Alleen moet dat bijna in het geniep gebeuren. Kwestie van de bevolking niet op stang te jagen en de liberalen in de regering te sussen. Deze heimelijke belastingverhogingen zijn trouwens geen monopolie van een ratjetoe-coalitie zoals Vivaldi. De vorige, ideologisch toch homogenere centrumrechtse regering-Michel, bezondigde er zich ook aan. Niet via de mislukte eerste versie van de effecten-taks, wel via een sluikse en vervroegde inning van de belasting op het pensioensparen.
In een verder verleden was er de truc van de niet-indexering van de belastingschalen. Jean-Luc Dehaene (CVP) wist er alles van : de lonen en dus het belastbaar inkomen stegen met de toenemende levensduurte. Een hoger inkomen betekende wel dat men op een bepaald moment in een hogere belastingschaal terecht kwam. Het aanpassen van die schalen hield de fiscale druk gelijk, de rooms-rode regeringen van de jaren ’90 pasten die niet of laattijdig aan.
Een volle trukendoos
Het moet gezegd dat die trucs in de vorige regeerperiodes bestonden, maar beperkt bleven. De regering De Croo schakelt op het vlak van heimelijke belastingen een versnelling hoger. Bedragen die door de werkgever als onkostenvergoeding worden toegekend, moeten duidelijk op de fiscale fiche worden vermeld. De fiscus kan dat later eventueel in twijfel trekken en een hoger belaste vergoeding eisen.
Deze heimelijke truc is echter marginaal in vergelijking met de aanval die de regering wil inzetten om de auteursrechten aan te pakken. Steeds meer werknemers – niet enkel journalisten of copywriters, maar ook ICT’ers of architecten – worden deels via dit gunstig fiscaal systeem vergoed. Gewoon loon wordt de facto aan minimum 30 en maximum 50 procent belast, auteursrechten aan 7,5 tot 11,25 procent. De keuze is snel gemaakt. Vorig jaar werden voor 200 miljoen euro aan auteursrechten uitbetaald, een vertienvoudiging ten opzichte van 2012. Minister van Financiën Vincent Van Peteghem zegt nu dat hier te veel misbruiken zijn en wil die aanpakken. Dat is volgens fiscalisten codetaal om het hele systeem te herzien en gewoon de belastingen te verhogen door het gebruik van auteursrechten als vergoeding voor werk aanzienlijk te beperken. Tamelijk straf omdat we hier bij de essentie van ons fiscaal systeem zitten dat Van Peteghem beweert te willen bijsturen met een grote fiscale hervorming: de zware last op arbeid.
Volgende truc : de voor 2022 geplande btw op ereloon voor een niet-therapeutische behandeling bij onder andere een arts, diëtist, tandarts en kinesitherapeut. Ook dat is een heimelijke belastingverhoging. Dit zou enkel mogen worden ingevoerd in het kader van een bredere hervorming met elders belastingverlagingen.
Tenslotte worden alle strafrechtelijke boetes, van snelheidsovertredingen tot geldstraffen opgelegd door de rechter met 9 of 25 euro verhoogd “om administratieve kosten te dekken”. Een flauw voorwendsel van de ideologische windhaan Vincent Van Quickenborne (Open Vld, Justitie) om snel en gemakkelijk te staatskas te spekken.
Foto’s (c) Gazet van Hove.