Baby Antiracist

Bij Pelckmans verscheen er een handleiding voor jonge ouders om van hun jonge spruit in negen stappen een antiracistische baby te maken. De negen stappen van Baby Antiracist kan in het onderwijs veel schade aanrichten. Dit ideologisch pamflet werd vertaald door de antiracistische diva Dalilla Hermans, die in de media heel wat aandacht krijgt om haar anti-blank discours te ventileren.

Het boekje is niet alleen slecht geschreven, het staat bol van de marxistische dogma’s. Klassen worden door rassen vervangen. In de Verenigde Staten kon de publicatie rekenen op heel veel sympathie van academici, de overheid en het bedrijfsleven. Ze hopen daarmee hun historische schuld t.o.v. de minderheden te kunnen inlossen. Maar intussen wordt Ibram X. Kendi – de auteur – ontmaskerd als een valse profeet en een oplichter. Dat Pelckmans bereid is gevonden om dit soort lectuur uit te geven… Tja, de hele woke religie sluit aan bij het oppervlakkige, pathetische en postmodern belgicistisch nationalisme.

Baby Antiracist

De negen stappen van Baby Antiracist is gericht tegen ‘staatsgeweld’ en ‘witte suprematie’ en wil een wereld bouwen die ‘antiracistisch’ is. ‘Baby Antiracist wordt niet geboren, maar gemaakt’, opgevoed om de wereld te veranderen… in aloude communistische traditie. Volgens de kinderbijbel van het antiracisme is de wereld heel eenvoudig : ‘Baby’s worden aangeleerd racist of antiracist te zijn.’ Een tussenweg is er niet. In negen stappen kan het kind gered worden van de racistische, blanke suprematie.

Volgens de woke religie bestaan rassen echt en moeten mensen daar bewust van worden gemaakt door erover te praten. Het huidige beleid werkt kansenongelijkheid in de hand, aldus Kendi. De blanke man zet mensen tegen elkaar op. Baby Antiracist ziet alle mensen graag, los van hun huidskleur. ‘Baby Antiracist houdt van een wereld vol oprechte diversiteit.’ Baby Antiracist is multicultureel en ‘werpt alle culturele hokjes omver’. In aloude marxistische traditie worden cultuurverschillen in stand gehouden door de kapitalist, de dominante, racistische blanke man.

 

De overwinning is nabij.

Soms zal Baby Antiracist moeten toegeven racistisch te handelen. De trauma’s van eeuwenlange blanke dominantie blijven nog lang nazinderen. Een gepaste opvoeding in communistische traditie lijkt hier het enige alternatief. Maar aan de einder gloort het morgenrood. De overwinning is nabij. ‘Geloof dat we racisme zullen overwinnen’, klinkt het. Volgens de auteur – Ibram X. Kendi – laten kinderen zich leiden door de ‘vanzelfsprekende aanname van witte autoriteitsfiguren’. Armoede, uitsluiting, voedselonzekerheid en dakloosheid zijn niet de schuld van ‘het zwarte of bruine kind of diens ouders’, maar van het racistische beleid.

Iedere vorm van verantwoordelijkheid wordt bij de overheid gelegd. Misschien is er voor de dominante, racistische blanke man wel redding mogelijk : ‘Het is oké om je eigen racistische ideeën en daden op te biechten’ en acties te ondernemen om te veranderen. Als de blanke man maar beseft dat hij zowel in woord als daad racistisch is, dan is de redding nabij. Het boekje gaat niet enkel over racisme. Tussendoor worden nog enkele slogans geventileerd, zoals ‘Klimaatgerechtigheid is raciale gerechtigheid’. De dominante, racistische man vormt de oorzaak van alle klimaatproblemen.

Ibram X. Kendi

De auteur, Ibram X. Kendi, is geen onbekende. Hij is een Amerikaans bestsellerauteur, professor aan de Universiteit van Boston, antiracistische activist en historicus van het rassen- en discriminatiebeleid in de VS. Kendi is een rijzende ster aan het firmament van het radicaal-chique, raciaal activisme. In 2016 publiceerde hij de bestseller Stamped from the Beginning. Na de dood van George Floyd schreef hij zijn nieuwe bijbel : How to Be An antiracist, waarmee hij tot een icoon van het antiracisme werd uitgeroepen.

In The New York Post wordt hij weggezet als een valse profeet, wiens religie van het antiracisme niet meer is dan een recuperatie van enkele marxistische ideeën. Maar Kendi is jong, zwart, getalenteerd en academicus. Het bedrijfsleven en de overheid steunen hem. ‘De machtsstructuren die hij meent te bestrijden, steunen hem.’ Volgens Christopher Rufo is hij niet meer dan een marxistische kamergeleerde. Bovendien plaatst hij kapitalisme en racisme op één lijn. ‘De strijd tegen het kapitalisme kan je niet los zien van de strijd tegen het racisme’, meent Kendi.

Gehaaide oplichter ?

Volgens Christopher Rufo is Kendi niet meer dan een gehaaide oplichter. Voor een virtuele presentatie vraagt hij maar liefst 20.000 dollar per uur. Moeiteloos accepteert hij miljoenen dollars van technische en farmaceutische bedrijven voor zijn antiracismecentrum. Bovendien verkoopt hij tonnen merchandising. Vechten tegen ‘Big Capital’, zo blijkt, is een lucratieve onderneming.

Kendi heeft voorgesteld om een federaal departement van antiracisme op te richten, met als opdracht racistische ideeën te onderdrukken en iedere wet die onvoldoende antiracistisch is, af te schaffen. Dit departement zou geen verantwoording aan om het even wie moeten afleggen. ‘Dat grenst aan het totalitaire’, meent Rufo.

Voedingsbodem

De Vlaamse identiteit wordt ontkend omdat ze een traditionele, exclusief, essentialistische natie nastreeft. In de plaats komt de postmoderne, veelkleurige alfabetidentiteit voor mensen zonder of met baarmoeder. Het pathetisch belgicisme vormt daar een expressie van. Deze identiteit wordt ervaren als een bonte mengeling van vele deelidentiteiten met elk hun eigen taal en tradities die in het multiculturele België een plaats moeten krijgen. De leugen van dit soort dogmatisme bestaat erin dat er in eerste instantie geen Belgische gemeenschap is en dat het belgicisme eerder pathetisch en onwerkbaar is.

De multiculturele, belgicistische identiteit leidt tot segregatie, uitsluiting en armoede. The Economist omschreef dit land onlangs als ‘the Most Successful Failed State’. Maar dat neemt niet weg dat het belgicistisch nationalisme bij academici, de media en voetbalsupporters springlevend is. Geen wonder dat, wat betreft de media en de academici, dit ook geldt voor de woke religie.

Dit boekje mag dan al banaal zijn, het is niet zonder gevaar. In de ontwikkelingsdoelen van het basisonderwijs staat klaar en duidelijk aangegeven dat de jonge spruiten ‘in het eigen denken en handelen vormen van racisme en etnocentrisme leren onderkennen en vermijden’. Baby Antiracist vormt een opstap om deze doelen te bereiken en kan dus dienen. Het boek mag dan al banaal en slecht geschreven zijn, het is niet ongevaarlijk. Het past wonderwel in het postmoderne, belgicistische natiebesef en het onderwijs waar de woke religie steeds meer ingang vindt.