De Vlaamse partijen, en vooral Open Vld en CD&V, zitten klem in de federale regering. Ze krijgen er zoals verwacht niets gedaan en durven er uit vrees voor de kiezer de stekker niet uittrekken. Bovendien zijn ze de machteloze getuigen van een machtsstrijd aan Franstalige kant.
Het relevantste politieke nieuws op federaal niveau was vorige week misschien niet het absurde pensioenplan van minister Karine Lalieux (PS). Dit dossier ligt nu stil tot het einde van het jaar; premier Alexander De Croo (Open Vld) wil niet nog meer spanningen in de federale regering.
Neen, het was het verbale gevecht op sociale media tussen PS-voorzitter Paul Magnette en zijn MR-collega Georges-Louis Bouchez. Dat kreeg in Vlaanderen te weinig aandacht. Het zal misschien ook verbazen, maar in Wallonië woedt nu ook een debat over de krapte op de arbeidsmarkt. Er staan beneden de taalgrens tal van vacatures open en Bouchez wil die laten invullen door het uitgebreide legioen Waalse langdurig werklozen. Indien ze een vacature of een opleiding meermaals weigeren, dan moeten ze gesanctioneerd worden. Lees : hun uitkering verliezen. Daarop reageerde Paul Magnette als door een wesp gestoken en verwierp hij de harde aanpak van werklozen.
Het gaat natuurlijk over partijvoorzitters en niet over ministers, maar dat zegt genoeg over de sfeer in de federale regering, zeker aan Franstalige kant. Daarnaast is het ook elke week klinkende ruzie tussen de MR en de Franstalige groenen van Ecolo. Dit is een kibbelkabinet in het kwadraat, zeker bij de Franstalige partijen. Premier Alexander De Croo lijkt maar te laten begaan. Hij is eerder een soort van notaris van zijn regering aan het worden.
Open Vld kan nergens naartoe
De Vlaamse partijen die zo graag Vivaldi wilden zijn de toeschouwers van dit slecht spektakel. Ondertussen raken ze zelf meer en meer klem in de federale regering. Niet zozeer de socialisten van Vooruit die zich goed voelen bij de linkse bende, wel Open Vld en CD&V. Met haar pensioenplan dat nergens naar lijkt heeft Karine Lalieux duidelijk gemaakt aan de Vlaamse liberalen dat ze eigenlijk niet meer moeten hopen op iets dat op een pensioenhervorming lijkt. Geen sociaaleconomische trofee voor de liberalen. Geen trofee tout court, zo lijkt het.
Aangezien Open Vld de premier levert, kan de partij geen kant meer uit. De regering laten vallen zou betekenen dat de Vlaamse liberalen op een nooit geziene verkiezingsnederlaag afstevenen. Dus blijven ze zitten en hopen ze op een kinderlijke manier op een kanseliersbonus met De Croo.
De Vlaamse partijen die zo graag Vivaldi wilden, zijn de toeschouwers van dit slecht spektakel. Ondertussen raken ze zelf meer en meer klem in de federale regering
Met de CD&V gaat het al niet veel beter. Een mens vraagt zich nog altijd af wat die partij in de federale regering is gaan doen. Is er één dossier waar de christendemocraten op wegen ? De aanwezigheid heeft zelfs een averechts effect. Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) blijkt echt een zelden gezien lichtgewicht te zijn.
Ze viel de voorbije week door de mand na de kritiek van Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) over haar kaduke ministeriële besluiten. Zij probeert de schuld door te schuiven naar de Vlaams-nationalisten, terwijl alle juristen het er over eens zijn dat deze zogenaamde “topadvocate” niet eens een deftige juridische tekst kan opstellen. De geruchten als zou de N-VA nerveus zijn omdat Verlinden bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2024 tegen Bart De Wever zou opkomen, zijn dan ook belachelijk. Ze zou trouwens eerst een deftig resultaat moeten halen bij de parlementsverkiezingen. Die kans is echt wel zeer klein.
Druk vanuit de Vlaamse regering ?
Blijkbaar hebben een aantal figuren van de CD&V door dat er in de federale regering geen eer meer te rapen valt. Niet dat ze eruit zullen vertrekken, maar het is wel duidelijk dat Vlaams minister van Werk Hilde Crevits vanuit de Vlaamse regering druk probeert te zetten. Dat zit zo : een ander dossier dat op de federale tafel ligt is het arbeidsmarktbeleid. Hier valt op het eerste gezicht ook weinig te verwachten, ook na de werkgelegenheidsconferentie deze week van federaal minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS).
Toch heeft Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) maandag op de najaarsreceptie van de Vlaamse werkgeversorganisatie VOKA benadrukt dat de federale regering “zo snel als mogelijk werk maakt van een asymmetrische uitoefening van de bevoegdheden rond het arbeidsmarktbeleid. Op die manier kan federaal beleid aangepast worden aan de realiteit van Vlaanderen”.
Wat Jambon hiermee concreet bedoelt, is niet duidelijk, maar blijkbaar wil hij dat er maatregelen worden genomen die ervoor zorgen dat er iets gedaan wordt aan de blijvende krapte op de Vlaamse arbeidsmarkt. En Crevits gaat daarin mee. Zij kan het weten, want in haar eigen West-Vlaanderen staan meer dan 60.000 vacatures open.
Bij de Open Vld is het dan weer stil. Zij zijn blijkbaar verstijfd van de schrik en vrezen dat een Vlaamse vraag om een arbeidsmarktbeleid op maat mogelijk te maken de federale regering onder druk zet.
Het zou voor Egbert Lachaert en Co des te pijnlijker zijn indien de federale regering onder Vlaamse druk toch nog een arbeidsmarktbeleid die naam waardig voert.
Het zou het zoveelste voorbeeld zijn van een sociaaleconomisch dossier dat wordt afgehandeld en waaraan de Vlaamse liberalen weinig verdienste hebben. Dat was ook al het geval onder de vorige federale regering, nochtans zonder socialisten. De taxshift en de hervorming van de vennootschapsbelasting waren vooral realisaties van de N-VA.
Foto’s (c) Gazet van Hove – cover : Wetstraat 16, kabinet van de premier.