VRIJE TRIBUNE – door Tom Vandendriessche – www.doorbraak.be .
Ter gelegenheid van 20 jaar N-VA vraagt Tom Vandendriessche, Europees parlementslid voor Vlaams Belang, zich af wat Bart De Wever bezielt om de vorming van een Vlaams Front tegen te houden.
De N-VA bestaat twintig jaar. Daarvan is Bart De Wever al 17 jaar partijvoorzitter. De langst zittende partijvoorzitter ooit. Onder zijn leiding piekte de N-VA met 33% van de stemmen in 2014. Op de CVP na, haalde geen enkele partij sinds de invoering van het algemeen stemrecht in 1949 dergelijk resultaat. In de kranten wordt de man daarom steevast als een briljant strateeg omschreven. Maar wat hebben de Vlamingen daar eigenlijk concreet aan gehad ?
De Vlaamse grondstroom 
Toen Groen in 2003 onder de kiesdrempel zakte, scheerde SP.A hoge toppen. Het succes van een linkse partij gaat altijd ten koste van een andere linkse partij. Maar samen halen die linkse partijen al sinds 1949 nooit meer dan 30%. Links is dus systematisch minoritair in Vlaanderen. Bij die verkiezingen van 1949 haalden de christendemocraten de absolute meerderheid. Samen met de liberalen zakte het electoraal aandeel van 2/3 toen naar amper 1/4 bij de laatste verkiezingen.
Waar zijn die traditionele centrumkiezers dan heen ? De Vlaams-nationale partijen haalden in 1949 minder dan een procent, maar sindsdien stijgt het aandeel systematisch tot bijna de helft nu. De Vlaamse grondstroom is dus fundamenteel niet links, niet traditioneel en Vlaams-nationaal.
De strategie De Wever
Een bekende stelling van De Wever is dat België geen democratie is, maar de optelsom van twee democratieën, een Vlaamse en een Waalse, met elk hun eigen media, politici, publieke opinie. Vlaanderen stemt overwegend rechts, Wallonië links. De optelsom daarvan is dan België en dat werkt niet. Daarom wil N-VA het confederalisme. Niet uit emotionele of romantische redenen, maar omwille van rationele efficiëntie en effectiviteit. Dat wil men stap voor stap realiseren.
Het Vlaams Belang wil volgens hem de ‘revolutionaire’ onafhankelijkheid. Omdat linkse en Waalse partijen erin geslaagd zijn een ondemocratisch cordon sanitaire op te richten, worden zo Vlaamse stemmen geneutraliseerd. Daardoor blijft links altijd aan de macht en verandert er niets aan België. Waardoor de Vlaamse grondstroom niet krijgt wat ze wil. Zijn conclusie aan de 1 miljoen Vlaams Belang-kiezers van 2004 is dan ook : stem op N-VA, want met mij zal er werkelijk verandering komen.
De PS uitroken
De grondstroom in Vlaanderen heeft deze mooie belofte tweemaal een enorm mandaat gegeven. In 2010 boekte de N-VA de grootste electorale overwinning en werd de grootste partij met 28%. Met dat mandaat dacht De Wever de Wallonië aan tafel te krijgen om zijn confederalisme uit te voeren. Dat was natuurlijk buiten Elio Di Rupo en de PS geredeneerd. Het PS-model wordt namelijk in stand gehouden door financiële transfers vanuit Vlaanderen. Het confederalisme zou daar een eind aan kunnen maken.
Na een uitputtingsslag met de Vlaamse partijen werd de N-VA net zoals het VB opgesloten in de oppositie. “Bien étonnés de se retrouver ensemble”. Bij de verkiezingen van 2014 kreeg De Wever een herkansing. Maar liefst 33% van de Vlamingen steunde zijn Verandering voor vooruitgang. In plaats van het confederalisme kreeg de Vlaamse grondstroom volgens De Wever een droomregering. De grootste Franstalige partij (PS) belandde in de oppositie. De Wever beweerde echter dat dit een staatshervorming op zich zou zijn. Met een centrumrechtse, door Vlaanderen en N-VA in het bijzonder gedomineerde regering zou men de PS uitroken waardoor die zouden komen smeken om een staatshervorming, voorspelde hij.
Kracht van verandering
Van die kracht van verandering kwam echter helemaal niets in huis. Meer staatsschuld. Meer transfers. Meer migratie. Minder Vlaanderen. De Vlamingen kregen gewoon meer van hetzelfde, alleen moesten ze daar nog wat langer voor werken. Elke communautaire discussie werd in de fameuze ijskast gestoken. Het is illustratief dat het Belgisch systeem zich compleet onbedreigd voelde door de aanwezigheid van een zo grote N-VA in de regering, dat ze de veiligheidsministeries Defensie en Binnenlandse Zaken konden innemen.
Ondanks het demografisch, financieel, economisch en politiek overwicht van Vlaanderen zei De Wever daarmee eigenlijk dat elke Vlaamse politieke ambitie ophoudt te bestaan als de Franstaligen dat niet willen. Het Vlaamse beleidsniveau werd slaafs ondergeschikt gemaakt aan het Belgisch besturen. En de PS ? Die kwam vijf jaar later helemaal om niets smeken. Uiteindelijk viel de regering over Marrakesh in een poging de kiezer te misleiden. Dat mislukte grandioos.
2019
Een ezel stoot zich geen twee, laat staan drie keer aan dezelfde steen, en dus de Vlaming zeker ook niet. Het falen van N-VA om de beloftes na te komen werd zwaar afgestraft in 2019 terwijl Vlaams Belang verdriedubbelde. Regeringsonderhandelingen op Vlaams niveau toonden aan dat Vlaams Belang een eerbaar compromis kan sluiten. Slechts enkele zetels ontbraken.
In plaats van een Vlaams Front te vormen, legde De Wever het lot van de N-VA in de handen van de traditionele partijen VLD en CD&V. Waarom ? Om een federale Belgische regering te vormen. Nogmaals werd het Vlaams beleidsniveau daaraan ondergeschikt gemaakt. De Wever had het lot van N-VA in handen van de trado’s en de PS gelegd en door die zwakke positie belandde ze federaal in de oppositie. Jan Jambon ondergaat slap, volgzaam en inspiratieloos de sabotages van Bart Somers en de dominantie van het Belgisch beleidsniveau.
Parole parole parole
Bij 20 jaar N-VA maakte De Wever de balans op en stelde samen met iedereen vast dat er eigenlijk weinig beloofde verandering gerealiseerd is. Maar, zo bezwoer hij, net als bij vorige verkiezingen trouwens, dat 2024 de ‘Grote Afspraak Met De Geschiedenis’ zou worden. Er was immers een zogenaamd historisch akkoord met de PS in 2019, en dus ligt het confederalisme zowaar binnen handbereik. Wie daar nogmaals in wil trappen kan dat gerust doen, 
maar de hele stelling is op drijfzand gebouwd. Ten eerste weten we eigenlijk weinig over die zogenaamde grote sprong voorwaarts, buiten dat het miljarden zou kosten en geen splitsing van de sociale zekerheid noch van de fiscaliteit oplevert zoals de resoluties van het Vlaams Parlement uit 1999 stipuleren.
Daarmee raakt deze hervorming dus niet aan de essentie van België : de Vlamingen zullen moeten blijven bodemloze Waalse putten vullen. Ten tweede zijn er nog veel meer partijen nodig buiten de N-VA en de PS. Samen halen ze amper 40 zetels. Wie zullen die anderen zijn ? De Belgicisten van MR, CdH, Ecolo, PTB, Groen en VLD willen geen staatshervorming… tenzij om te her-federaliseren ! Ten derde is er voor de Franstaligen geen enkele urgentie om België te hervormen. Het helikoptergeld komt met miljarden uit de EU neergedaald en van de Vlaamse collaboratiepartijen Groen, Vooruit, CD&V en VLD krijgen ze werkelijk alles gedaan.
De Wever is de levensverzekering van België
Het heeft wat weg van een clown die een oude mop opnieuw vertelt en hoopt dat de zaal opnieuw zal schateren, maar verbaasd is dat het publiek wat meewarig met de stoelen schuift. Wat niet in 2010, 2014 of 2019 gelukt is, zal met De Wever ook niet in 2024 lukken. Hij kan niet geven aan de Vlamingen wat hij belooft omdat hij daar zelf voor kiest. Politiek is machtsuitoefening en belangenverdediging. Links en de Franstaligen hebben dat goed begrepen. Door het opdringen van een ondemocratisch cordon splitsen ze de rechtse en Vlaamse krachten zodat die hun doelen niet kunnen bereiken.
Wie het cordon tegen het VB hanteert, bevindt zich ofwel onvrijwillig ook in het cordon zoals N-VA in 2010 en 2019 meemaakte, of bevindt zich in een situatie waarbij men wel mag regeren, op de voorwaarden van een ander, waardoor er dus helemaal niets verandert zoals de N-VA bewees vanaf 2014. De pijnlijke realiteit is dat een stem op de N-VA van Bart De Wever de garantie is dat er helemaal niets verandert.
Er is wel degelijk een Vlaams alternatief
Rik Van Cauwelaert omschreef het VB als de meest invloedrijke partij van de voorbije decennia, maar één die zelf nooit effectief kon besturen. N-VA kon dan wel besturen, maar mocht, wou of kon niets veranderen. De synthese tussen beide hebben de Vlamingen al lang begrepen : besturen via een Vlaams front. We moeten luisteren naar wat de Vlamingen ons vertellen en gewoon naar de historische trends kijken. Van minder dan 1% in 1949 gaf elke verkiezing steeds meer stemmen aan de Vlaams-nationalisten. De peilingen geven sinds 2019 bijna keer op keer een meerderheid aan VB en N-VA. Traag maar gestaag kraakt de hele traditionele en linkse politiek in zijn voegen en is het zelfs niet meer voldoende dat ze van liberalen tot communisten samenklitten om de democratische wil van het Vlaamse volk tegen te houden.
België werkt niet, waarom zouden Vlaamse partijen het tegendeel moeten proberen bewijzen en België redden ? De voorbije tien jaar was er drie jaar lang geen federale regering, en als er al een was, was dat steeds een die de democratische wil in Vlaanderen, dan wel in Wallonië negeerde. Vechtfederalisme. Ondertussen stapelen de schulden zich verder op en wordt de voorspelling van PS’er Onckelinx duidelijker : ‘We willen de Belgische koe nog tien jaar melken, en het karkas mag je houden. Dat is de prijs voor de (Vlaamse) vrijheid’.
Het alternatief voor de herhaaldelijk gefaalde strategie De Wever is niet een romantisch nationalistische Catalaanse revolutie, maar een Vlaams Front dat gedecomplexeerd, vanuit het eigen Vlaamse beleidsniveau, soeverein en assertief het beleid geeft waar de Vlaming al zo lang naar verlangt. Meer veiligheid. Minder migratie. Meer vrijheid, minder staatsbemoeienis. Meer Vlaanderen is gewoonweg meer democratie. En vanuit dat Vlaamse beleidsniveau moeten we de dialoog met de Waalse regering opstarten om België ordelijk te ontbinden. Pas als de Vlamingen beslissen dat ze zich niet meer laten verdelen zal Vlaanderen zijn vrijheid krijgen. 85% van de N-VA-achterban wil af van het cordon sanitaire. Waarom blijft Bart De Wever in de weg staan van de toekomst van de Vlamingen ?
AANGEBODEN DOOR DE VRIENDEN VAN DOORBRAAK