door Jurgen Ceder in ’t Pallieterke .
Europa is goed vertegenwoordigd op de klimaatconferentie in Glasgow. Helaas, en veel te vaak onvermeld in de klimaatalarmistische berichtgeving in onze pers, hangt de toekomst van de globale CO2-uitstoot niet van ons af. “De Europese emissies zijn eigenlijk van geen belang,” zegt klimaatwetenschapper Nic Lewis, “wat echt telt zijn de evoluties in China, Indië, Indonesië, Brazilië en Nigeria.”
Veruit het belangrijkste land in dat rijtje is China. Al twee jaar geleden oversteeg de Chinese uitstoot van koolstofdioxide die van alle ontwikkelde landen samen. En net dit land is niet aanwezig in Glasgow (evenmin als Rusland en Turkije). Xi Jinping zou eerst deelnemen via videoconferentie, maar heeft enkele dagen geleden laten weten dat hij alleen een tekst aan de deelnemers zal bezorgen.
Chinees communistenleider en massamoordenaar
China houdt ons aan het lijntje
Steenkool is de voornaamste oorzaak van de Chinese uitstoot. China produceert nu al meer energie uit steenkool dan de rest van de wereld samen en is nog steeds bezig die capaciteit te vergroten. Xi heeft beloofd om vanaf 2026 het gebruik van die brandstof te verminderen, maar breidt op dit moment het aantal steenkoolcentrales zo snel uit dat dit eigenlijk geen offer meer zal betekenen binnen vijf jaar. China is 60 kolencentrales aan het bijbouwen en start alle eerder gesloten centrales weer op. Alleen al vorig jaar was de bijkomende energiewinning uit steenkool van het land drie keer groter dan die van de rest van de wereld samen.
Intussen financiert China ook nog eens steenkoolcentrales in de Derde Wereld. Xi heeft nu beloofd om daar mee te stoppen, maar plakt daar geen datum op. Net als bij al zijn andere loze beloftes inzake klimaat hebben we dus alle redenen om sceptisch zijn.
Officieel heeft China beloofd om de CO²-uitstoot te minderen in 2030 en tot nul te brengen in 2060. In de praktijk is er geen enkel concreet beleidsplan om dat doel te bereiken. Het Chinese regime speelt, om het met een volkse uitdrukking te zeggen, met onze voeten.
“Chinees leiderschap heeft vaak een technische of wetenschappelijke achtergrond, wat een meer realistische benadering van het klimaatprobleem oplevert dan wij krijgen van de westerse, klimaatreligieuze politici”
Chinees realisme over het klimaat
Is het Chinese regime dan niet bekommerd over de Apocalyps waar we volgens de klimaatalarmisten op afstevenen? Klimaatwetenschapper Richard Lindzen wijst erop dat het Chinese leiderschap vaak een technische of wetenschappelijke achtergrond heeft, wat hen aanzet tot een meer realistische benadering van het klimaatprobleem.
Laten we ook niet vergeten dat het idee van de mens die de natuur domineert deel uitmaakt van het communistische credo. Chinese leiders laten zich minder beïnvloeden door het westerse ecologisme dat de mensheid als bron van alle kwaad ziet, ook wat klimaatverandering betreft. Ze denken, net als Lomborg en Shellenberger bij ons, dat het verstandiger is om in te zetten op het beheersen van de gevolgen van de klimaatverandering dan te vechten tegen de klimatologische bierkaai.
China ziet natuurlijk ook de voordelen van de westerse obsessie met het klimaat. Dat westerse landen hun bronnen van goedkope en betrouwbare energie afbouwen en hun economieën handicaps opleggen door absurde klimaatmaatregelen, kan de Chinese mars naar dominantie alleen maar versnellen. Xi zal niets doen om de krankzinnige en vrijwel nutteloze ambitie van de EU te ontmoedigen om tegen 2050 ‘klimaatneutraal’ te zijn.
“Een instrument voor druk op het Westen”
Het Westen heeft zichzelf vragende partij gemaakt in het klimaatdossier. Onze politici (De Croo in Glasgow: “We moeten de lat leggen voor de rest van de wereld.”) laten ons geloven dat ze de rest van de wereld sturen, maar het is de rest van de wereld die onze obsessie uitbuit om zoveel mogelijk voordelen en gunsten te verkrijgen. Vooral China gebruikt onze smeekbeden op gebied van klimaat om toegevingen op andere vlakken te krijgen.
Dat werd ook bijna met zoveel woorden gezegd door Wang Yi, de minister van Buitenlandse Zaken: “Klimaatsamenwerking kan niet losgekoppeld worden van de algemene omgeving van de relaties tussen de VS en China.” Dat betekent zoveel als: doe niets dat ons boos maakt, of je kan de planeet alleen gaan redden. China wil niet dat het Westen klaagt over het lot van Hongkong of de Oeigoeren. China wil dat we ophouden met vervelende vragen te stellen over de oorsprong van Covid-19. China wil geen economische sancties en tarieven meer als antwoord op zijn oneerlijke handelspraktijken.
Van vandaag tot 31 december 2060, de dag dat China klimaatneutraal zou moeten zijn, zal het klimaatdossier een permanente chantage van het Westen toelaten. “China’s leiders hebben lang geleden beslist dat de klimaatkwestie gewoon een instrument is om druk te zetten op het Westen”, schrijft China-kenner Matt Ridley. Hij citeert ook de Japanse klimaatonderhandelaar Jun Arima: “De verdeelde en verbitterde wereld die wordt gecreëerd door het beleid van zero-uitstoot zal China verder toelaten om zijn globale economische invloed uit te breiden, terwijl de westerse, democratische wereld economisch, politiek en militair terrein blijft verliezen.”
In de aanloop naar de klimaattop van Glasgow had de G20 (samen goed voor 75 procent van de uitstoot van CO²) vergaderd in Rome. Ook daar lag het klimaatdossier op tafel en ook daar daagden Poetin en Xi Jinping niet lijfelijk op, maar namen ze enkel deel via videoconferentie. China maakte opnieuw duidelijk dat het tot 2030 zijn CO²-uitstoot niet zal verminderen en niet klimaatneutraal wil zijn vóór 2060. India belooft zelfs niets tot 2070.
Het resultaat was van dezelfde aard als alle internationale afspraken over het klimaat: enkele algemene beloftes, maar geen concrete verbintenissen. De kans dat het in Glasgow anders afloopt is vrijwel onbestaande.
