door Redactie Politiek ’t Pallieterke .
No-nonsense, bijwijlen kortaf, maar vaak ad rem en to the point. Een tikkeltje cynisch, geen echt lachebekje en altijd zonder veel omwegen. De achtste voorzitter van het Vlaams Parlement is een politieke kloon van haar jarenlange buddy Bart De Wever. Liesbeth Homans (49) heeft heel veel te danken aan hem. Haar carrière loopt tot op grote hoogte ook parallel met de zijne. ‘Compagnons de route’ zorgen altijd goed voor elkaar, in de politiek en daarbuiten.
Vorige week zaterdag reageerde de parlementsvoorzitter op PVDA’ster Lise Vandecasteele bij de bespreking van de problemen in de kinderopvang. “Ik weet niet of u beseft dat er ook zoiets als een vader bestaat,” wierp Homans op toen Vandecasteele stelde dat vooral moeders getroffen worden door de problemen in de kinderopvang. Goed bedoeld en eigenlijk onschuldig, zij het wat schamper en snerend, maar… het kot was te klein. Jawel, als parlementsvoorzitter bemoeit ze zich beter niet met een debat en bijt ze beter even op haar tong. Maar een ‘zwanske’ wordt door de verzuurde zeurders van rood en groen nooit verteerd. Voor hen was het een zoveelste ‘aanval’ van rechts op hun nieuwe politiek correcte en woke wereldorde die zij als moreel hoogstaande ridders aan de goegemeente willen opleggen. Homans denkt er niet aan zich te verontschuldigen. Het pantser van het gordeldier is ijzersterk en kan tegen een stootje.
His master’s voice
Liesbeth Homans behaalde net als De Wever het licentiaatsdiploma in de geschiedenis. In haar studententijd was ze al lid van de Volksunie en het KVHV. Snel zat ze mee in de politieke stroom en startte als kabinetsmedewerker van enkele VU-ministers om dan van 2004 tot 2009 parlementair medewerker van de latere grote N-VA-baas te worden. Het cement tussen hen verbrak tot op heden nooit. Na drie jaar provincieraad, kwam ze in 2009 in het Vlaams Parlement terecht en was ze tegelijk tot 2013 gemeenschapssenator, en op bevel van de chef, fractievoorzitster in de Senaat. In 2012 werd ze verkozen in de Antwerpse gemeenteraad en werd ze schepen én OCMW-voorzitster, een machtige superschepen. Ondertussen bekleedde ze ook tal van bestuursfuncties binnen de partijstructuren, maar ook bijvoorbeeld in de raad van bestuur van de Universiteit Antwerpen.
2014 was het jaar dat ze na de verkiezingen viceminister-president en minister van Binnenlands Bestuur, Wonen en Gelijke Kansen werd. Toen botste ze op de politieke wetmatigheid dat wat men belooft niet altijd uitgevoerd kan worden. In die zin slaagde ze er niet in de beloofde halvering van de kinderarmoede te realiseren. In 2019 werd ze echter probleemloos herverkozen in het Vlaams Parlement en werd ze zelfs tijdelijk minister-president na Geert Bourgeois, die naar het Europees Parlement was ‘begeleid’.
Omdat Bart De Wever de gewezen federale vicepremier Jan Jambon een prominente plaats in het politieke veld wilde doen behouden en omdat het in 2019 federaal nog koffiedikkijken was, werd die minister-president van Vlaanderen. Homans deelde ook in de prijzen : ze werd als parlementsvoorzitter de eerste burger van Vlaanderen. Als politica werd ze in alle functies die ze bekleedde het prototype van ‘his master’s voice’, maar ook een taaie en bijwijlen harde tante die niet altijd een blad voor de mond nam. En bovendien : een vrouw met ongelooflijk veel macht, zowel binnen als buiten de partij. Als De Wever de Romeinse keizer is, dan is zij zonder twijfel het hoofd van de pretoriaanse garde.
Geen Belgische vod
Al vaker liet ze duidelijk blijken dat het haar menens is met de – zij het pragmatische – strijd voor meer zelfbestuur voor Vlaanderen, want “wie het goed meent met Vlaanderen, kan niet tevreden zijn met een status quo”. Een goed verstaander had tijdens haar toespraak op het Brusselse stadhuis op 11 juli maar een half woord nodig : “Vlaanderen is niet van plan om lijdzaam te wachten tot de Grondwet in 2024 gewijzigd kan worden.” Dat ze overigens niet echt van België houdt en uit de harde Vlaamsgezinde stal komt, bleek toen ze minister-president werd en openlijk ‘grapte’ dat een ‘Belgische vod’ niet mee op de groepsfoto moest. Hoewel Homans als voorzitter al haar collega’s zakelijk, maar correct bejegent, moet je toch geen expert zijn om te merken dat het linkse geneuzel en de politieke correctheid op haar systeem werken. Ze houdt ook niet van lange afgelezen monologen, maar wel van “een kernachtige boodschap, voor de vuist gesproken, met passie en bevlogenheid”. Zonder omwegen en geleuter dus. Homans, je hebt ze beter mee dan tegen.
Foto’s (c) Gazet van Hove.