door Redactie Politiek ’t Pallieterke .
Hij vindt zichzelf een talentvolle wonderknaap die bergen wil verzetten. Graag had hij mee de toon gezet in de Vivaldi-regering om België, waar hij zo verbindend van houdt, naar ongekende hoogten mee op te stuwen. Kristof Calvo y Castañer (35) werd echter ‘kaltgestellt’ door zijn politieke rivaal en toenmalige partijvoorzitter Meyrem Almaci. Deze wilde niet dat hij met zijn maatje Tinne Van der Straeten in een regering de groene trom zou gaan roeren, en zeker niet als vicepremier. Zij zou dan geen vat meer hebben op het losvliegende atoom.
De niet-aanduiding van het groene lawaai uit Mechelen was rationeel : Petra De Sutter is beter onderlegd, heeft veel meer maturiteit en dossierkennis, en kan met enig gezag een bijwijlen stuiptrekkende minister van Energie uit de wind zetten of een politieke bocht proberen te verkopen aan de goegemeente.
Slechte politieke communicatie
In 2009 behaalde hij een masterdiploma in de politieke communicatie aan de Universiteit Antwerpen. Rad van tong was hij een groeiende ster binnen de groene partij, want in datzelfde jaar was hij eerste opvolger voor het Vlaams Parlement. Zonder succes, want niemand stond z’n zetel aan hem af. Het loodste hem wel de politiek in, tot de verkiezingen van juni 2010, als raadgever bij de Brusselse staatssecretaris De Lille. Toen werd hij verkozen in de Kamer, 23 jaar jong. Twee jaar later behaalde hij een zetel in de Mechelse gemeenteraad, waar hij dikke maatjes is met de links-liberale Bart Somers. In 2014 en 2019 keerde hij telkens weer in de Kamer, waar hij zelfs fractieleider werd en zich steeds belangrijker, onmisbaarder en verbindender gaat vinden met hen die hem politiek aanstaan.
Zijn tirades en langdradige betogen, zijn gezeur en bijwijlen (ver)storend gedrag doen politici van andere partijen huiveren voor hem. Zijn gedram werd haast legendarisch, zodat velen hem schuwen en nog nauwelijks ernstig nemen. Zijn ‘politieke communicatie’ wordt duidelijk niet gesmaakt, ondanks het feit dat hij zichzelf bloedernstig de allure van een staatsman toemeet. Een gesprek met Ivan De Vadder net voor de verkiezingen kneep hem echter de strot dicht toen hij niet meer uit zijn woorden geraakte. Hij werd schaakmat gezet wanneer hem gevraagd werd of het door de groenen voorgestelde afnemen van bedrijfswagens niet gelijkstond met het afnemen van 500 euro nettoloon. Het was een dreun van formaat.
Knock-out en boos
In de campagne gebruikte hij nog straffe taal : hij zou zowaar Jan Jambon gaan “opeten”. De door de vrienden van de media voorspelde en vooral gehoopte ‘groene golf’ bleef echter uit en als een moederskindje schreeuwde hij het uit dat het allemaal weer de schuld was van de anderen, die het ‘nog altijd niet begrepen hebben’. Maar hij kroop recht en kwam weer bij zijn positieven toen een jaar later bleek dat de liberalen hun ziel verkochten en met de groenen in zee wilden om de N-VA buiten te houden. Hij rook een ministerpost. Maar het werd noppes, zoals al gezegd.
Hij lag knock-out, was boos en jankte in een hoekje een potje bijeen. Hij voelde zich vernederd. Hij trok zich terug bij de sekte van GroenLinks in Nederland om daar adviezen te gaan geven over ‘democratische vernieuwing’. Hij bleef echter – een vaak afwezig – Kamerlid, zijn lucratieve bron van inkomsten. Ondertussen raakte hij stilaan onder moeders rokken vandaan door een lief te vinden : Jessica Soors, zelf ook verkozen, maar onzeker voor een volgende keer. Zij keek vooruit en ruilde haar Kamerzetel voor de wipplank van het staatssecretariaat van de extreem woke Sarah Schlitz (Ecolo) naar een vaste job als beleidsadviseur bij de Vlaamse overheid. Calvo klom het dal weer uit en vond zichzelf terug uit als hartstochtelijk verdediger van Vivaldi én Tinne Van der Straeten.
Helemaal terug
Tijdens het begrotingsdebat vorige week nam hij het voluit voor haar op door te stellen dat de Vlaamse N-VA-minister van Energie nog “heel veel ‘boterhammekes’ moet eten” om nog maar op de foto te kunnen staan met – de al even zelfvoldane – Tinne. Hij vindt het begrotingsakkoord dan ook historisch en het werk van een ploeg die hecht samenwerkt en vooruit wil met het land. En werkelijk : aan zijn ogen en zijn gelaatsuitdrukking te zien, geloofde hij het nog zelf ook. “Ik ben blij dat ernstige mensen zoals Alexander De Croo, Frank Vandenbroucke, Tinne Van der Straeten en Vincent Van Peteghem dit land besturen in deze moeilijke tijden en dat we dat niet hebben overgelaten aan de N-VA”, besloot hij. Jawel, hij is helemaal terug… Alaaf !
Foto’s (c) Gazet van Hove.