door Jurgen Ceder in ’t Pallieterke .
De Internationale Atletiekfederatie heeft de knoop doorgehakt. Personen die de puberteit als man hebben doorgemaakt, kunnen, ook als ze later van geslacht veranderen, niet deelnemen aan topsport bij de vrouwen. Het is niet de eerste sportfederatie die zich gedwongen ziet om de waarheid te zien doorheen de ideologische mist. En het zal niet de laatste zijn.
De beslissing werd goedgekeurd met een meerderheid van 71 procent van de aangesloten atletiekfederaties, na maanden van overleg met experten en belanghebbenden. Sebastian Coe, voorzitter van de internationale bond, zegt dat hij overspoeld werd met berichten van vrouwelijke sporters die aandrongen op de ban.
Publiekelijk hebben nochtans maar weinig vrouwelijke atleten de moed gehad om die stelling te verdedigen. Degenen die het toch deden, zoals Martina Navratilova, Paula Radcliffe en Sharon Davies, kregen het zwaar te verduren. Davies verklaarde dat de haatcampagnes van transactivisten haar professioneel en financieel aan de rand van de afgrond hebben gebracht. In stilte dachten vrouwelijke topsporters echter allemaal hetzelfde. Vlaamse sportjournalist Hans Vandeweghe beaamt de vaststelling van Coe : “Geen enkele vrouwelijke topsporter zou voor volledige inclusie pleiten.”
In stilte dachten vrouwelijke topsporters allemaal hetzelfde
“Biologie verslaat gender”
De beslissing van de atletiekbond gaat enkel over ‘transvrouwen’ (mannen dus) in de vrouwensport. Het probleem stelt zich in de praktijk slechts in één richting. Er zijn geen ‘transmannen’ (vrouwen dus) die een rol van enige betekenis spelen in de mannensport. Die vaststelling op zich zou eigenlijk al moeten volstaan om het debat te beslechten over de vraag of geslachtsverandering de verschillen tussen mannen en vrouwen kan wegwerken.
In de beslissing van de atletiekbond werd, waarschijnlijk in een geest van compromis, het voorbehoud ingelast dat de regeling opnieuw gewijzigd kan worden, “indien de wetenschap tot andere conclusies komt”. Dat zal niet gebeuren. “Biologie verslaat gender”, zei Coe, waarmee hij bedoelt dat je de verschillen tussen de geslachten niet kan uitwissen door dat te wensen. Mannen zijn gemiddeld groter, hebben een grotere skeletmassa, botdichtheid, borstkasinhoud, grotere longen en kennen een grotere natuurlijke spierontwikkeling tijdens de puberteit. ‘Transitie’ na de puberteit kan die voordelen slechts in zeer beperkte mate ongedaan maken.
In geen enkele sport waarin snelheid, kracht, lengte of agressie een belangrijke rol spelen, kunnen vrouwen zich meten met mannen. Hoe hoger het niveau, hoe meer die verschillen opvallen. In 1998 hadden Serena en Venus Williams beweerd dat ze elke mannelijke tennisser buiten de top 200 konden verslaan. Karsten Braasch, nummer 203 bij de mannen, wiens training vooral bestond uit bier drinken en roken, nam de uitdaging aan. Hij versloeg de zusjes gemakkelijk met respectievelijk 6-1 en 6-2.
Waar uithouding belangrijk is, verkleinen de verschillen, maar ze worden niet uitgewist. Behendigheid is wel een gelijkmaker : vrouwen zijn minstens even goed als mannen in ruitersport en verslaan ze ook regelmatig in de schietsport.
Verslagen door 14-jarige jongens
VRT-radio interviewde Wim Derave, professor bewegingsleer, over het onderwerp. De brave man deed zijn best om op geen ideologische mijnen te trappen en probeerde dan maar een onderscheid te maken tussen sporten waar het lichaam een belangrijke rol speelt (zoals gewichtheffen) en sporten waar de lichamelijke verschillen tussen mannen en vrouwen volgens hem minder van belang zouden zijn. Hij gaf, weinig overtuigend, voetbal als voorbeeld van het laatste. In 2019 werd immers het nationale vrouwenteam van de VS, een internationale topploeg, met 5-2 verslagen door de jeugdploeg van FC Dallas, bestaande uit jongens onder de 15 jaar. De Matilda’s, de vrouwenploeg van Australië met mooie bijnaam, overkwam hetzelfde toen ze met 7-0 onderuitgingen tegen een lokaal jongensploegje van 14-jarigen. Voetbal vergt inderdaad techniek en tactisch inzicht, waarin vrouwen even goed kunnen zijn als mannen, maar het blijft uiteraard ook een zeer fysieke contactsport.
Op vraag van de journaliste of het probleem zich vooral in de atletiek stelt, antwoordde de professor dat het verschil tussen mannen en vrouwen in de loopnummers “nogal meevalt”. Mannen presteren er 10 procent beter dan vrouwen, zei hij. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat Derave niet weet dat 10 procent verschil in looptijden gigantisch veel is in topsport en dat geen enkele vrouw het olympische minimum bij de mannen haalt.
De beslissing van de internationale atletiekfederatie is een overwinning van het gezond verstand
“Sport moet eerlijk zijn”
De eerste internationale sport die transvrouwen uit de vrouwelijke competitie weerde, was rugby. Het is een sport waarin alle mannelijke voordelen gebundeld worden : massa, kracht, snelheid en agressie. Die beslissing werd niet zozeer genomen uit bezorgdheid voor een eerlijke competitie, maar uit veiligheidsoverwegingen. Wetenschappelijke studies wijzen namelijk uit dat mannelijke lichamen bij de heftige contacten die in deze sport onvermijdelijk zijn, zowel veel meer kracht kunnen produceren als verdragen. Zware kwetsuren voor echte vrouwen zouden niet de uitzondering, maar de regel worden.
FINA was de tweede domino. Een grote meerderheid binnen de internationale zwemfederatie stemde vorig jaar voor de beslissing alleen nog echte vrouwen toe te laten tot de vrouwencompetitie. De katalysator voor de ommezwaai was de overwinning van Lia (William) Thomas bij de universitaire kampioenschappen in de VS. Thomas was een onopgemerkte zwemmer als man, maar won bij de vrouwen met grote voorsprong. Hij verbrijzelde meteen ook het toernooirecord.
FIFA, de wereldvoetbalorganisatie, heeft laten weten ook haar beleid inzake transgenders te onderzoeken. De kans is groot dat daar dezelfde beslissing wordt genomen. Het Internationaal Olympisch Comité, dat vorig jaar nog de regels voor transgenders versoepelde, dreigt het laatste bastion van ideologisch obscurantisme te worden. Ex-tennister Martina Navratilova, lesbische activiste en vroeger getraind door een transvrouw, spaarde haar kritiek op het gebrek aan moed van het IOC niet : “Inclusief zijn is goed, maar sport moet in de eerste plaats eerlijk zijn. In sport is biologie de grootste verdeler.” Op termijn zal ook het IOC moeten bijdraaien.
De beslissing van de internationale atletiekfederatie is een overwinning van het gezond verstand. Dat de internationale sportorganisaties zo lang hebben geplooid voor de druk van een kleine minderheid en zelfs bereid waren wetenschappelijke evidenties te negeren, allemaal in het nadeel van de helft van de wereldbevolking, blijft echter getuigen van de destructieve kracht van het wokisme.
foto’s (c) Gazet van Hove & Wikipedia.