door Julien Borremans in ’t Pallieterke .
Het wanbeheer door de Vivaldi-regering zorgt ervoor dat het Belgische huishouden te maken krijgt met een ‘enorme financiële instabiliteit’, met sociale onrust tot gevolg. De problemen zijn ‘systemisch’. Vroeg of laat dreigt de federale constructie in te storten. Volgens Geert Noels moet de spaarder maar beter uitkijken dat zijn centen niet het doelwit worden van een overheid om haar eigen incompetentie te betalen.
De opgetelde schuld van alle Belgische overheden is vorig jaar gestegen met 5,3 procent, tot een duizelingwekkend bedrag van 577,6 miljard in totaal. Gezien de rentelast stijgt, wordt lenen duurder. Met ongewijzigd beleid stijgt de rentelast van 6,86 miljard euro in 2022 naar 14,21 miljard in 2027.
De schuldenapocalyps
De Belgische regering neemt geen maatregelen om de schuldenapocalyps af te wenden. Maar er zijn nog andere tekenen aan de wand. Zo is er een tekort op de lopende rekening, een activiteitsgraad die veel te laag is en er zijn te weinig jobs in de private sector in vergelijking met de publieke sector. De overheid kost veel te veel, terwijl die veel te weinig kwaliteit biedt. Bovendien blijven hervormingen van de arbeidsmarkt en de pensioenen uit.
Zo ligt er voor België een Europees investeringsbudget van 4,5 miljard euro klaar als ondersteuning na corona. Maar dat budget dreigt België mis te lopen, omdat Vivaldi er niet in slaagt een geloofwaardige hervorming van de pensioenen op tafel te leggen. “Volgend jaar ontsnapt België niet aan Europees toezicht”, verklaarde de Europese Commissie onlangs. De federale regering moet orde op zaken stellen, maar er gebeurt niets. De Nationale Bank omschreef het besparingstraject voor volgend jaar als “minimaal tot zelfs nihil”.
Volgens Thomas Dermine zitten we op schema, maar de Europese Commissie denkt daar totaal anders over : de besparingen moeten 1,2 procent van het bbp bedragen, wat neerkomt op 7,1 miljard euro. Dat is vier keer meer dan wat Vivaldi voorstelt.
Paul Magnette omschreef de houding van Europa eerder als “onaanvaardbaar” en maakte gewag van “chantage”. “We gaan onszelf niet dwingen asociale hervormingen door te voeren voor een paar miljard euro”, liet hij in Le Soir optekenen. Maar econoom Geert Noels denkt daar duidelijk anders over. “Ik lees rapporten van internationale instanties. Geen enkele daarvan zegt dat België goed bezig is ! Iedereen maakt zich zorgen, behalve onze beslissingsnemers”, zegt hij tegen De Morgen.
Instortingsgevaar
België zit in het rijtje van Italië en Griekenland, maar dat lijkt de beleidsmakers niet te deren. Ze leven in een permanente staat van ontkenning. Volgens Noels staat de Belgische constructie op drijfzand. “Het is moeilijk te zeggen wanneer het instort, maar je weet dat het vroeg of laat zal gebeuren.”
Volgens de hoofdeconoom en CEO van Econopolis staan heel wat parameters – zoals de concurrentiekracht van de bedrijven – op rood. De Belgische export lag in het eerste kwartaal een stuk lager dan vorig jaar. Gezien de internationale ontwikkelingen dreigt daar weinig verandering in te komen. De lopende rekening van de betalingsbalans dook voor het eerst sinds decennia diep in het rood. Volgens de Nationale Bank, het Planbureau, de Europese Commissie, het IMF en de OESO duidt dat op de zwaar geteisterde concurrentiepositie van ons land.
Het enige wat België nog overeind houdt, zijn de enorme spaarbuffers, die door de internationale instanties gezien worden als een garantie voor het betalen van de schulden. De hardwerkende Vlaming dreigt dan andermaal voor de rekening op te draaien. Volgens Noels moet de spaarder zich bewust worden “dat alles wat hij spaart een doelwit van de overheid kan worden om haar eigen incompetentie te betalen”. De Belgische regering organiseert haar eigen systeemcrisis. De geloofwaardigheid is zo aangetast, dat de politieke exodus van de kiezers de Vlaamse beleidspartijen op de rand van de afgrond dreigt te brengen.
80 procent
Om de schuldenberg enigszins onder controle te krijgen, moet de tewerkstellingsgraad opgekrikt worden naar 80 procent. Dan moeten er zowat 300.000 jobs bijkomen. Vlaanderen komt stilaan in de buurt van dat streefcijfer, maar wil Wallonië enkel nog maar het Europees gemiddelde van 72,4 procent halen, dan zal het daarvoor alleen al 150.000 nieuwe banen moeten creëren. Gezien de huidige politieke situatie, is dat een onrealistische gedachte. In de ranglijst van Europese regio’s bengelt Wallonië achteraan het peloton. Dat beseft men daar ook.
De enige oplossing voor de Walen bestaat erin dat de Vlaamse spaarcenten worden aangewend om de schulden te betalen. Met de huidige Vlaamse Vivaldi-partijen lijkt dat eerder een koud kunstje.
foto’s (c) Gazet van Hove.