door Karl Van Camp in ’t Pallieterke .
In het regeerakkoord van Vivaldi (30 september 2020) is het onderwerp opgenomen : “De deelstaten krijgen de mogelijkheid om van hun feestdag een betaalde feestdag te maken.” We zijn ondertussen bijna drie jaar verder. En zoals we konden verwachten is 11 juli ook dit jaar een onbetaalde feestdag.
Het is de taak van de federale minister van Werk, Pierre-Yves Dermagne (PS), om dat punt in het regeerakkoord uit te werken. Het is enkel aan de regio’s (Vlaanderen, Brussel, Wallonië) om een datum naar voren te schuiven. Exact een jaar geleden heeft Jan Jambon aan de federale minister laten weten dat 11 juli onze betaalde feestdag zou moeten worden. Daar stopt de verdere bevoegdheid van de Vlaamse minister-president.
Ook de andere regio’s moeten hun voorkeurdata doorgegeven : Brussel kiest voor het Irisfeest op 8 mei. Maar Wallonië kan maar niet beslissen welke datum in september de voorkeur wegdraagt. En zo houdt Wallonië dit dossier gewoonweg geblokkeerd. Ze weten zeer goed dat Vlaanderen – méér dan Wallonië of Brussel – vragende partij is voor die betaalde feestdag. Niet dat het allemaal zoveel belang heeft, want het is een puur symbolisch strijdpunt. Maar in de ogen van de Franstaligen is toegeven op dit vlak wederom een stap in de verdere opsplitsing van het land.
1996
De vraag om van 11 juli een betaalde feestdag te maken, is niet nieuw. Het is een aloude eis van de Vlaamse Beweging. Op 10 juli 1996 – 27 jaar geleden ! – keurde het Vlaams Parlement een resolutie goed waarin een overleg gevraagd werd met de andere gemeenschapsregeringen over het toevoegen van de officiële feestdag van de gemeenschappen aan de lijst van de betaalde feestdagen. In december 2008 kwam Jan Jambon in het nieuws – toen was hij fractieleider van de N-VA in de Kamer – met volgende uitspraak: “De Franstalige blokkeringen en provocaties gaan toch echt wel ver. Al jaren belet men dat de Vlamingen een betaalde feestdag zouden invoeren. Altijd was het excuus dat de Nationale Arbeidsraad niet tot een advies kwam, dus ging het verhaal niet door. Nu kan het voor sommige Franstaligen plots niet snel genoeg gaan om initiatieven aan te kondigen”. Dit laatste ging over een toenmalig voorstel van cdH om een betaalde verlofdag te creëren voor een islamitisch religieus feest.
Onbegrijpelijk
Chris Janssens, fractievoorzitter van het Vlaams Belang in het Vlaams Parlement, vindt het onbegrijpelijk dat de Vlaamse regering het voorbije jaar niets ondernam met het oog op de realisatie van de betaalde Vlaamse feestdag. “Op deze manier laat Vlaanderen zich gijzelen door de Franstaligen.” Vorig jaar zei Jan Jambon in zijn 11 julitoespraak het volgende : “De verschillende bestuursniveaus houden elkaar in een houdgreep. Dat leidt tot immobilisme, besluiteloosheid en ergernis. We leven in een land met twee democratieën, een land waar de beide volkeren het oneens zijn over hoe problemen moeten worden aangepakt.”
Immobilisme, houdgreep, gijzeling, provocatie, ergernis, blokkering. Het zijn de wederkerende kernwoorden van de jaarlijkse ‘hoog’-dag van de Vlaamse strijd. En toeval of niet, het zijn ook de kernwoorden van 1302. Om over na te denken !
Ik wens u, beste lezers en lezeressen, niettemin een fijne Vlaamse feestdag.
foto’s (c) Gazet van Hove.