door Redactie Politiek ’t Pallieterke .
De man met zo’n 60-jarige politieke carrière kwam recent nog eens prominent in het nieuws naar aanleiding van het pensioenschandaal in de Kamer, waarbij de wet-Wijninckx werd omzeild om gepensioneerde Kamerleden een flinke extra toe te kennen. En jawel, hij was een van hen. Ook al beweerde Herman De Croo (85) zelfs als gewezen Kamervoorzitter van niks te weten – quod non -, toch werd het wat te heet onder zijn voeten en stortte hij haastig ruim 210.000 euro terug aan het parlement. Niet dat hij daarna honger is gaan lijden, want hij heeft nog heel wat andere appeltjes voor de dorst – letterlijk en figuurlijk – opzij liggen.
Vorige week werd hij uitvoerig geïnterviewd en in beeld gebracht door Het Laatste Nieuws, waarvan hij lid van de raad van bestuur is. Vlaanderen kon rondkijken in zijn onbescheiden stulp op een domein van zo’n drie hectare met grote vijver in Michelbeke en mocht ook een kijkje nemen in zijn appel- en perenboomgaard van zo’n 7 hectare. Heel landelijk, idyllisch zelfs, zo’n riante villa midden in het landelijke groen en ver weg van geïmporteerde criminaliteit, asielcentra, hangjongeren, industrie en autoverkeer. Er is altijd een vakantiegevoel met ruimte, licht, groen, water en zonder maatschappelijke overlast.
50 jaar parlementair
Van huis uit liberaal, engageerde hij zich tijdens zijn studententijd in de dito studentenbeweging om in 1964 op 27-jarige leeftijd al burgemeester van zijn dorp Michelbeke te worden, als opvolger van zijn vader. De jonge advocaat werd in 1968 lid van de Kamer. In 1991 verhuisde hij één legislatuur naar de Senaat om dan terug te keren naar de Kamer tot 2014. Zijn parlementaire carrière sloot hij af in het Vlaams Parlement, waar hij in 2018 gehuldigd werd voor 50 jaar onafgebroken parlementair mandaat. Tussen 1974 en 1988 bekleedde hij verschillende ministerposten. Het hoogtepunt van zijn carrière was ongetwijfeld zijn voorzitterschap van de Kamer van 1999 tot 2007, een job die hij met kleur en schwung uitoefende. Uiteraard werd hij als opper-Belg beloond met de titel van ‘minister van Staat’ en de hoogste Belgische onderscheidingen. Met de Vlaams-nationalisten leefde hij ‘apart together’, maar hij liet zich in 2007 pas echt kennen toen hij stelde dat zij ‘een mentale handicap’ hebben. Hij dacht echt dat hij zich alles kon permitteren… Hij verontschuldigde zich nadien bij een organisatie van ouders van kinderen met een mentale beperking, maar niet bij de Vlaams-nationalisten…
Onbescheiden bescheidenheid
De Croo genoot al die jaren van zijn bekendheid met een eigen stijl. Van hem werd gezegd dat hij Frans en Nederlands tegelijk kon praten – De Crooiaans -, wat vaak neologismen of markante uitspraken opleverde. Altijd vriendelijk in de omgang, deed hij zich altijd heel bescheiden voor, wat hij in wezen niet was. Hij liet zich zijn status immers welgevallen en genoot van alle voordelen die er waren. Toen hij na 2007 terug gewoon Kamerlid was, liet hij zich zo bijvoorbeeld nog dagelijks ophalen en weer thuisbrengen met een dienstwagen van de Kamer, waar hij als oud-Kamervoorzitter ‘recht op had’. Hij was een man van het systeem, het ‘regime’ als u wilt. In die lange tijd was hij jarenlang al dan niet titelvoerend burgemeester, wat hij uiteindelijk in handen van zijn zoon Alexander gaf, en bouwde een indrukwekkend dienstbetoon uit, waarmee hij tal van burgers als horigen aan zich bond. Wat in de vergetelheid geraakt, zijn zo de zogenaamde ‘Goedevrijdagbenoemingen’, toen hij als minister van (toen nog) Nationale Opvoeding in 1975 zo’n dikke 500 onwettige benoemingen en bevorderingen ‘regelde’ in de gebouwenfondsen van het niet-katholieke onderwijs. Ook al vernietigde de Raad van State alles, toch werd het geregulariseerd in een speciale wet… Via zijn connecties in de hoogste politieke kringen kreeg hij zowat alles geregeld.
Schnabbels
Tussen al zijn politieke besognes door, werd hij in 1968 docent, in 1973 buitengewoon hoogleraar en in 1986 hoogleraar aan de rechtsfaculteit van de Vrije Universiteit Brussel (VUB), waar hij in 2005 met emeritaat ging. En bovendien lezen we in Cumuleo – de ‘barometer van Cumul van Mandaten’ – dat hij ook nog schnabbels kreeg als advocaat, jarenlang beheerder van Texaf (een holding met participaties in verschillende Congolese maatschappijen) en… landbouwer. Zijn appelboomgaard, nietwaar…
Herman De Croo is een man van het verleden, van het ‘Belgique de papa’. Het enige wat hem nog ontbreekt is de titel ‘baron’ of ‘graaf’ om het haast feodale plaatje compleet te maken.
foto’s (c) Gazet van Hove.