door Julien Borremans in ’t Pallieterke .
“Mannen vormen op dit moment de grootste bedreiging voor de menselijke soort”, stond recent in De Standaard te lezen. In een andere krant werden mannen als “honden” omschreven. Het activisme van de kwaliteitspers geeft vrije baan aan dergelijke pathologische veralgemeningen, terwijl stevige, conservatieve opiniestukken doorgaans worden genegeerd. Om het Westen te delegitimeren, is het noodzakelijk om de leidcultuur te demoniseren.
Een aantal weken geleden berichtte De Standaard dat jongens eerder conservatief zijn en jonge meisjes meer progressief. The Economist analyseerde peilingen in meer dan twintig landen die dezelfde tendens weergeven. In De Standaard deed een filosoof dat af als de “radicaal-rechtse genderkloof” : mannen neigen meer naar klimaat-negationisme, hebben een afkeer van migratie, hollen meer de rechtstaat uit, intimideren meer de pers, zijn voor discriminatie van de vrouw en keren zich tegen de lgbti-gemeenschap.
De haat tegenover het Westen en de blindheid tegenover zoveel verworvenheden getuigen van een diep ideologisch ressentiment dat wijst op wrok en haat
Mannen zijn “honden”
“Mannen brengen de wereld onherstelbare schade toe en zijn verantwoordelijk voor het aan de macht brengen van een reeks ‘extreemrechtse halvegaren’. Als we extreemrechts willen aanpakken, dan moet mannen hun stemrecht worden afgenomen. Mannen vormen op dit moment de grootste bedreiging voor de menselijke soort.” Het gaat nog verder. Naar aanleiding van geweld tegen vrouwen omschreef een columniste in NRC Handelsblad mannen als “honden” : “Alle mannen moeten dominant en strak worden aangepakt.”
Dat een filosoof van het vijfde knoopsgat in De Standaard vrije baan krijgt om dergelijke hysterische uitwassen te proclameren, vormt helaas geen uitzondering. Naar aanleiding van de discussie over de dood van Sanda Dia riep zijn moeder de activisten op “om haar overleden zoon niet langer als martelaar te gebruiken”. Dat ze daarbij beweerde dat zijn dood niets te maken had met zijn huidskleur, schoot Emma-Lee Amponsah – verbonden aan de Universiteit Antwerpen – in het verkeerde keelgat. De oproep van de moeder van Sanda moet worden gezien in het kader van een historische strijd tegen ‘racisme’ en voor ‘klassenbewustzijn’.
Dat een filosoof van het vijfde knoopsgat in De Standaard vrije baan krijgt om dergelijke hysterische uitwassen te proclameren, vormt helaas geen uitzondering
Amponsah maakt van de situatie misbruik om te pleiten voor “gezinsabolitionisme” : de afschaffing van het gezin. Ze citeert Sophie Lewis : “Van verlating en verwaarlozing tot misbruik en geweld, nergens anders is de kans groter om pijn aangedaan te worden dan binnen het gezin.” Bovendien werd de rouwende moeder beschuldigd van racistisch geweld. Door haar oproep laat ze zich “voor de kar spannen van het corrupt, Belgisch rechtsysteem dat een rijke, witte elite onschendbaar maakt. De moeder van Sanda wordt dan ook van structureel racisme en geweld tegen haar zoon beschuldigd. Onder de mom van “de wensen van de moeder” wordt diepgeworteld racisme in stand gehouden.
Activistische agenda
Het is heel bedenkelijk dat zogenaamde kwaliteitsmedia een dergelijk forum geven aan ziekmakende perspectieven waarbij iedere persoon van kleur slachtoffer is van racisme en kapitalistische dominantie van de ‘witte’ heteroman. Mensen van kleur zijn sowieso onschuldig. Zo deed een Brusselse schrijfster de oververtegenwoordiging van mensen van kleur in het drugscircuit af als het gevolg van de “witte dominantie”, wat hen blijkbaar ontslaat van iedere verantwoordelijkheid : “Zolang structureel racisme in alle lagen van de maatschappij blijft bestaan, zullen er drugsdealers zijn.”
Witte mannen zijn “genetische racisten en de schuld voor alles wat misloopt in de samenleving”. Ze mogen bij elke gelegenheid worden gecriminaliseerd. Als brave, hardwerkende witte heteroman ben je hoe dan ook schuldig aan racisme en onderdrukking. Het simplistische marxistische binaire denken wordt in een nieuw jasje gestoken.
De haat tegenover het Westen en de blindheid tegenover zoveel verworvenheden getuigen van een diep ideologisch ressentiment dat wijst op wrok en haat. Het onvermogen om de verantwoordelijkheid voor eigen falen in te roepen, resulteert in wild om zich heen schoppen. De selectiviteit waarmee de ‘kwaliteitspers’ bepaalde opiniestukken en analyses afdrukt, wijst erop dat deze activistische agenda de redacties is binnengeslopen.
foto’s (c) Gazet van Hove .