door Piet Van Nieuwvliet in ’t Pallieterke .
Het eiland Corsica, dat momenteel nog deel uitmaakt van Frankrijk, maar altijd al een sterk onafhankelijkheidsstreven kende, telt vier kieskringen, twee per departement. Tot hiertoe werden ze in de Franse ‘Assemblée nationale’ vertegenwoordigd door drie Corsicaanse nationalisten en één verkozene voor wat men de ‘presidentsmeerderheid’ (majorité présidentielle) noemt, de minderheid van Macron-getrouwen in het Franse parlement. De eerste ronde van de parlementsverkiezingen van 30 juni zette de politieke vertegenwoordiging van het eiland op zijn kop.
In Zuid-Corsica eindigde het Rassemblement National als eerste in de twee kieskringen. In de eerste kieskring slaagde de Corsicaanse nationalist Romain Colonna er niet in zich te plaatsen voor de tweede ronde (met 16,84 procent). In de tweede kieskring werd de zittende Corsicaanse nationalist Colombani gepasseerd door de RN-kandidaat, François Filoni, die 35,10 procent van de stemmen haalde.
Corsicaanse autonomie ?
Ook in het noorden van het eiland was de toestand zorgwekkend voor de Corsicaanse nationalisten. In de eerste kieskring lag de Corsicaanse nationalist Michel Castellani weliswaar in de eerste ronde op kop met 31,74 procent van de stemmen, maar werd hij op de hielen gezeten door Jean-Michel Marchal van RN met 28,80 procent. Die werd in de tweede ronde gesteund door Julien Morganti van Divers Droite, die in de eerste stemronde 14,42 procent van de stemmen haalde. In de tweede kieskring haalde de Corsicaanse nationalist Jean-Felix Acquaviva 28,63 procent. Sylvie Jouart van RN haalde in de eerste ronde 25,42 procent en zou de kandidaat van Divers Droite steunen, François-Xavier Ceccoli, die net voor haar eindigde.
In maart jongstleden hadden de Corsicaanse nationalistische volksvertegenwoordigers een afspraak met de Franse minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin. Bedoeling was om op korte termijn het autonomiestatuut van Corsica in de Franse grondwet te laten opnemen. Er was weliswaar nog geen tijdslijn vastgesteld, maar alles leek te wijzen op een opening naar grotere Corsicaanse autonomie. Zag het er bij de eerste ronde naar uit dat deze gesprekken door het succes van RN tot een ‘koelkastoplossing’ zouden leiden (RN is niet onmiddellijk gewonnen voor een grotere autonomie van het eiland), dan bleek uit de resultaten van de tweede ronde dat de Corsicaanse nationalisten alvast twee van hun drie zetels konden redden: die van Colombani en die van Castellani. Onzeker blijft echter of de gesprekken met Frankrijk verder worden gezet en op welke termijn.
