NIEUWS – door Luckas Vander Taelen – www.doorbraak.be .
Tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen durven de Brusselse linkse partijen het eindelijk over (on)veiligheid te hebben.
Ik herinner me nog levendig hoe tijdens een bijeenkomst van een niet nader genoemde progressieve politieke partij een gerenommeerd parlementslid aan de aanwezige militanten uitlegde hoe er moest gereageerd worden op berichten over onveiligheid in de stad. Iemand had het aangedurfd om te melden dat veel brave burgers in Oostende zich daarover beklaagden, door het toenemend aantal diefstallen waarbij vaak transmigranten betrokken waren.
Dat was per definitie een heikel thema waarbij de partijleden ongemakkelijk over hun stoel begonnen te schuiven. Maar gelukkig kwam er een politiek correct antwoord vanwege een partijcoryfee, die waarlijk een belerend wijsvingertje opstak in de richting van het lid dat het had aangedurfd het hierover te hebben.
Het komt er in de eerste plaats op aan, sprak ze streng, wie beroofd is goed uit te leggen hoe erg de toestand is in de landen waarvan vluchtelingen afkomstig zijn. En waarom die mensen daar weg zijn gegaan. We mogen niet het Vlaams Belang achternalopen !
Dat moesten de partijleden dus zeggen aan de madammen die hun sacoche kwijt waren.
Hoofd en buik
Veel te lang heeft de linkerzijde niet willen luisteren naar wat gewone mensen meemaakten en te vertellen hadden. Dat buikgevoel interesseerde de progressieven niet. Zij stelden daar altijd een rationele en ideologisch aanvaardbare uitleg tegenover. Maar in een gevecht tussen hoofd en buik is het altijd die laatste die wint.
Het leek wel of het recht op veiligheid geen universeel mensenrecht was, maar een kleinburgerlijke eis van rechtse partijen.
Bij PVDA-PTB in Sint-Gillis staat veiligheid zelfs helemaal boven op het programma, net na huisvesting
Dat is nu, in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in Brussel, toch wel heel erg veranderd. Bij PVDA-PTB in Sint-Gillis staat veiligheid zelfs helemaal boven op het programma, net na huisvesting. De partij beseft blijkbaar dat het nooit kwaad kan om te luisteren naar de mensen die men wil vertegenwoordigen. Ze hield een enquête en zag dat een grote meerderheid van de bevolking de onveiligheid meer dan beu is.
Verwonderlijk is dit natuurlijk niet. Dit jaar waren er in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest al 45 schietincidenten, evenveel als in heel 2023. In Sint-Gillis heeft de drughandel ongeziene proporties aangenomen. Dealers werken er dag en nacht in alle openbaarheid. Er is geschoten en er zijn doden gevallen. Het Zuidstation en de Hallepoort liggen op het grondgebied van de gemeente en zijn door de toenemende brutaliteit van de bendes symbool geworden van een gigantisch probleem dat voor veel overlast zorgt en waar de politiek geen antwoord op heeft.
Linkse ‘bewustwording’
Die linkse ‘bewustwording’ is ook te zien in de stad Brussel, waar veertien jaar geleden burgemeester Freddy Thielemans een overval met kalasjnikovs nog afdeed als een ‘fait divers’, eigen aan de grootstad. Die banalisering en ontkenning van een groeiend veiligheidsprobleem heeft Brusselse politici jarenlang doen wegkijken.
Maar nu er vorige week met dat soort oorlogswapens op een politiepatrouille werd geschoten, is bij de erfgenamen van Thielemans gelukkig het besef doorgedrongen dat het zo niet verder kan. Enkel aftredend minister-president Rudi Vervoort (PS) blijft zich in stilzwijgen hullen. Nu hij zelfs niet reageert als er op agenten wordt geschoten, begint dat op schuldig verzuim te lijken.
Honderd nieuwe camera’s
Brussels burgemeester Philippe Close (PS) daarentegen heeft nooit weggekeken van het veiligheidsprobleem. Nu belooft hij honderd nieuwe bewakingscamera’s te installeren. In Elsene stelt burgemeester Christos Doulkeridis (Ecolo) dat je het onmogelijk kunt hebben over een leefbare stad als je de onveiligheid niet aanpakt.
Brusselse progressieven durven het niet alleen te hebben over onveiligheid, maar ook over manieren om die aan te pakken. Een zeer aanwezige nabijheidspolitie wordt dan altijd aangeprezen. Helaas hebben partijen het daar al decennia over, maar nooit werd de daad bij de belofte gevoegd. Nu is de politie vaak snel ter plaatse als ze opgeroepen wordt omdat er iets misloopt. Dit jaar waren er al meer dan 1.500 arrestaties.
Maar de enige oplossing ligt in permanenties van wijkagenten in combinatie met burgerwachten. Tien jaar geleden trok een Brusselse delegatie naar Rotterdam om te delen in de plaatselijke expertise. Daar worden in gevoelige wijken vrijwillige ouderen met herkenbare hesjes ingezet om oogjes in het zeil te houden. Zij hebben een natuurlijke autoriteit en kunnen snel de politie erbij halen als iets uit de hand loopt.
Racisme
Ik schreef eerder al hoe een dergelijk project in Sint-Gillis werd opgedoekt omdat er uit de linkerhoek snel kritiek kwam op vermeend racisme. Dat voorspelbaar argument werd systematisch gebruikt tegen de agenten door jongeren die betrokken waren bij de drughandel, die toen nog veel amateuristischer verliep. Door het principiële progressieve wantrouwen van elke repressieve politieactie, konden de dealers ongestraft hun netwerken verder uitbouwen tot de ongeziene dimensies die ze nu hebben aangenomen.
Die linkse bocht komt er beter laat dan nooit. Het valt echter af te wachten of het meer zal zijn dan een electorale zet. Want geen van de Brusselse partijen durft het te hebben over een van de belangrijkste voorwaarden om succesvol strijd te voeren tegen de toegenomen onveiligheid : een reorganisatie van Brussel, met eengemaakte politiezones onder het gezag van een sterke minister-president. Zolang de drughandel efficiënter werkt dan de politiek, zal er helaas niet veel veranderen.
foto’s (c) Gazet van Hove .