door Julien Borremans in ’t Pallieterke .

‘Het is Vooruit. Of het is achteruit. Kies maar’, staat bovenaan het partijprogramma van de Vlaamse socialisten te lezen. Het is dus achteruit. Onder druk van de Gentse straatterreur laat Conner Rousseau de partij stevig naar links opschuiven. We hebben dringend een regering nodig om de Belgische problemen aan te pakken. Door de ideologische verdwazing van Vooruit stevenen we af op de ergste crisis van dit land.

Vorige week liet het IMF andermaal de noodklokken over België luiden. Zonder ingrijpen steven we tegen 2029 af op het grootste begrotingstekort van alle industriële landen, exploderen de overheidsuitgaven tot 57 procent van het bbp en vertraagt de groei tot ongeveer 1,25 procent. Bovendien wacht ons nog een stevige vergrijzingsfactuur en moet in de infrastructuur van dit land vele miljarden worden geïnvesteerd.

Budgettaire ravage

Tegen die apocalyptische achtergrond laat Rousseau zich verleiden tot ideologische verdwazing. Aanvankelijk leek Rousseau vlot mee te gaan in het verhaal van Bart De Wever. Om de financiën van dit land te saneren, begreep hij dat er pijnlijke keuzes moeten worden gemaakt, maar de sterkste schouders moeten volgens de voorzitter van Vooruit de zwaarste lasten dragen.

Wat Rousseau er vergat bij te vertellen, is dat zijn partij deel uitmaakte van de vorige regering. Vooruit is mee verantwoordelijk voor de financiële puinhoop van dit land. De grote socialistische experimenten onder Vivaldi hebben naast grote maatschappelijke schade ook een budgettaire ravage aangericht. Door niet durven te saneren en in te grijpen, geeft Rousseau vrijgeleide aan de ratingsbureaus. Die zullen de rente verhogen waardoor lenen duurder en het budgettaire carcan nog nauwer wordt.

Euforie

Het rommelt al een tijdje in de onderbuik van Vooruit. De euforie rond het godenkind is al aan het verstommen. De verkiezingsuitslag op 9 juni werd door de media geframed als een overwinning, maar was niet meer dan het op één na slechtste resultaat ooit van de Vlaamse socialisten.

Zijn mediagenieke successen dempten aanvankelijk nog de kritiek op zijn ontspoorde uitlatingen tijdens zijn zatte nacht in Sint-Niklaas en zijn autoritaire leidersstijl. Met zijn uitlatingen over Molenbeek en het afserveren van Fouad Ahidar, kon hij nog een deel van zijn achterban charmeren.

Fuck N-VA

Maar in Gent kreeg hij het deksel op de neus en werd de samenwerking met de N-VA door de leden opgezegd. De terreur tegen andersdenkenden neemt hallucinante proporties aan. Zo worden er in Gent massaal zelfklevers tegen N-VA verspreid : ‘Fuck N-VA. Geen derde rijk in onze mooie wijk’. Het gezichtsverlies dat Rousseau in Gent leed, is aanzienlijk. Zijn ‘bromance’ met Bart De Wever staat op springen.

Ook in Izegem lieten de vakbonden zien dat ze zelfs niet terugschrikken om een legitieme bestuursmeerderheid met broodroof en dreigementen te intimideren. Het opzeggen van de coalitie met PVDA in Zelzate zette kwaad bloed bij de socialistische syndicaten, die op de werkvloer de concurrentie van de communisten voelen. Ook de aanval op Patrick Janssens vorige week in Het Laatste Nieuws speelt mee. Oud-burgemeester Janssens liet zich door projectontwikkelaar Cordeel betalen om het verzet van buurtbewoners tegen een project in de stationsbuurt te staken. Zijn kritiek op De Wever, die zich voor de kar van projectontwikkelaars zou laten spannen, klonk plots heel hypocriet.

Molenbeek

Rousseau beseft ook dat in het zuiden van het land FGTB en de Parti Socialiste de messen aan het slijpen zijn voor gespierde acties en oppositie tegen een ongezien besparingsbeleid waar Vooruit deel zou van uitmaken. De eerste die de klappen zal incasseren, zal uiteraard Vooruit zijn. Maar over de coalitievorming van PS-Vooruit, PVDA en mogelijks Team Fouad Ahidar met een islamogauchistische agenda in Sint-Jan-Molenbeek wordt door Rousseau met geen woord gerept.

De onvrede over de nasleep van de gemeenteraadsverkiezingen en de combattieve opstelling van de socialistische zuil over wat op tafel lag, deed Rousseau terugkomen op eerder gemaakte afspraken. Plots bleek de meerwaardebelasting niet te volstaan. Hij vraagt ook een bijdrage van de grote vermogens en het afvoeren van een ‘tax cut’. Ook voor Theo Francken is dat een grote verrassing. In Knack zei hij onlangs nog: “Ik verwacht dat er over twee weken een nieuwe federale regering zal zijn.”

Confederale omwenteling

Intussen is er nog met geen woord gerept over de confederale omwenteling, want dat is onbespreekbaar. “Vlaanderen heeft meer dan ooit gekozen voor zelfbestuur”, zei Bart De Wever op de verkiezingsavond. De versplintering van bevoegdheden, de gebrekkige besluitvorming, het onverantwoord gedrag van enkele gewesten, de inefficiënte structuren, het cliëntelisme,… hebben het land aan de rand van de afgrond gebracht.

Als De Wever mooi binnen de lijntjes van ‘de federale logica’ blijft kleuren, zal hij de belangrijkste steunpilaar van zijn programma verloochenen en dat is zelfbestuur. Als zelfs Conner Rousseau niet beseft dat de speeltijd voorbij is, dan is een oplossing op federaal niveau verderaf dan ooit.

foto’s (c) Gazet van Hove .