Als de PS de verkiezingen op 25 mei verliest in het stemhokje, dan kunnen de Franstalige socialisten nog altijd wraak nemen op straat. In De Morgen (15 februari 2014) dreigt Elio Di Rupo heel subtiel met syndicale sabotage.
Peiling na peiling moet de PS in Franstalig België zware klappen incasseren. Volgens het meest recente kiesonderzoek zouden de Franstalige socialisten op 25 mei ongeveer 10% moeten inleveren. Wat toch een beetje vreemd is, aangezien in Vlaanderen altijd beweerd wordt dat de harde anti-PS-koers van N-VA een electoraal godsgeschenk is voor Di Rupo & Co. Quod voorlopig non.
Een vooruitziend partijapparaat als dat van de PS houdt natuurlijk rekening met alle mogelijkheden – zelfs met de onwaarschijnlijke optie dat de trend in de peilingen bevestigd kan worden op 25 mei. Wat als er – na meer dan een kwarteeuw onafgebroken regeringsdeelname – dan toch een federale ploeg zou aantreden zonder PS ? Koffiedik kijken voor iedereen, maar in De Morgen van 15 februari 2014 alludeert zetelend premier Di Rupo toch opvallend vaak op de sociale vrede.
Volgens Di Rupo wil Vlaamse uitdager N-VA de Sociale Zekerheid uitkleden. Maar, zo voegt hij daar meteen aan toe : ‘Wie de Sociale Zekerheid kraakt, kraakt de Sociale Vrede’. De premier wijst er op dat het sociale overleg niet opgeblazen werd tijdens zijn ambtstermijn, maar hij betwijfelt luidop of dat wel zo zal blijven als er een partij aan de macht komt die wil raken aan de index : ‘De dag dat je dat vernietigt, ligt de sociale vrede aan diggelen’. Blijkbaar veroorzaakt het bij Di Rupo zoveel emotie, dat de interviewers van De Morgen zijn hartenkreet onvertaald laten : ‘C’est le feu social !’.
Als de PS straks een oplawaai van de kiezer krijgt en uit de regering valt, dan is er de breekbare sociale vrede die veel roet in het eten kan strooien.
Als ‘staatsman’ kan Di Rupo tijdens de campagne niet openlijk met het stakingswapen zwaaien. De premier – én zijn partij, én al hun (Vlaamse) bondgenoten – maken er immers een sport van om grote concurrent N-VA een gebrek aan verantwoordelijkheidszin te verwijten. Je kan moeilijk inhakken op een tegenstander die zogezegd geen compromissen wil aanvaarden, als je tegelijkertijd aankondigt een democratische regering desnoods syndicaal te saboteren wanneer die (centrum)rechtse hervormingen doorvoert.
Toch is het signaal duidelijk : over het bestuur van België wordt niet alleen tijdens verkiezingen beslist. Zelfs als de PS straks een oplawaai van de kiezer krijgt en zelfs als er na jarenlang wachten dan toch een volwaardige centrumrechtse regering aan de macht zou komen : dan nog is er de breekbare sociale vrede die veel roet in het eten kan strooien. Ondanks het prille succes van de PTB, zijn de banden tussen de PS en vooral de FGTB nog bijzonder goed. Als de PS na 25 mei op straat werd gezet, dan zou de partij daar weleens kunnen blijven : op straat, zij aan zij met de kameraden van de vakbond.
Daniël Walraeve – www.doorbraak.be