In Duitsland is ophef ontstaan omdat twee spelers van de Duitse nationale ploeg zo duidelijk hebben gekozen tussen Turkije, hun herkomstland, en Duitsland, het land waarvan ze burgers zijn. Voor die twee, Mesut zil en Ilkay Gndogan, is Turkije hun vaderland en Erdogan is hun leider.

Twee rolmodellen voor migranten

In de pers zijn fotos verschenen van de twee voetballers aan de zijde van de Turkse president (die momenteel in volle kiesstrijd zit) in een hotel in London, terwijl ze Erdogan de truitjes van hun respectievelijke Duitse ploegen aanboden. Een mooi resultaat voor de conservatief-islamitische AKP, waar sport steeds een recuperatiemiddel was en nog steeds is. Vooral de woorden die men op de truitjes kan lezen die door een van de spelers aan Erdogan wordt aangeboden, wekken consternatie : Aan mijn president, met respect. Succes bij de Duitse Turken verzekerd ! Die nieuwe Duitsers laten zich vooral kennen als overtuigde Turken.

De kwestie is pijnlijk omdat die twee spelers in de Duitse pers steeds werden voorgesteld als voorbeelden van chte, geslaagde integratie. Zij worden voorgesteld als rolmodellen die andere nieuwkomers moeten aanzetten om hetzelfde geslaagde integratiemodel over te nemen.

We blijven Turken

Wat in de Duitse media bijzonder is opgevallen, is de boodschap dat Turken in Duitsland gewoonweg Turken blijven. Hun bewoordingen wijzen erop dat ze Erdogan eren als hun president en dus spuwen in de hand van het welkomland. Beatrix von Storch, kopvrouw voor de AfD, vroeg zich af of in de Duitse nationale ploeg wel plaats is voor die spelers. Alle politieke partijen, van CDU tot en met Groenen en SPD, waren ontzet door het gedrag van die twee Turken. Zo stelde de woordvoerder van CDU, Eberhard Gienger : Wij wensen dat mensen van Turkse afkomst, die hier leven, de federale republiek als hun land beschouwen. En dan komen twee eminente personen stellen dat ze een ander land als het hunne erkennen. Dit is onaanvaardbaar. Groen-woordvoerder Cem zdemir stelde dat de steun aan een autoritair leider niet kan. Groen heeft er dus gn probleem mee dat die Duitse voetballers een Turkse president als hun president erkennen, als hij maar democratisch verkozen zou zijn. Zeer rare gasten, die groene jongens.

Hoe dan ook, dit voorval wakkert de discussie over de dubbele nationaliteit aan en zet de problematiek van de integratie in Duitsland op scherp. Voelen Turkse Duitsers enige loyauteit tegenover Duitsland ?

Piet van Nieuwvliet

In (c) ’t Pallieterke.

Foto’s (c) Gazet van Hove.