Stilaan wordt duidelijk wat de klimaatplannen zijn van Groen in een volgende regering. Ze zijn samen te vatten in een paar woorden: meer belastingen, extreme herverdeling en eigenlijk klimaatcommunisme. En de klimaatfactuur zal vooral door de Vlamingen worden betaald.

Eerst was er het pijnlijke debat tussen de partijvoorzitters Bart de Wever (N-VA) en Meyrem Almaci (Groen) op Terzake, waarbij duidelijk werd dat de partij Groen voor een milieubeleid kiest dat de factuur van de bedrijven, onder andere de voor Vlaanderen zo belangrijke chemiecluster in de Antwerpse haven, via CO₂-taksen aanzienlijk zal verhogen.

Ontluisterend werd het toen Almaci bij Van Gils & Gasten zei dat 500.000 woningen met 600.000 euro per jaar zouden kunnen worden gerenoveerd op basis van de milieuplannen van Groen. Voor 1,2 euro per woning, dus. Econoom Geert Noels zette Almaci op haar plaats door kalm te verklaren dat ze wellicht 500 miljoen euro als bedrag voor de renovatie van die woningen moest vermelden.

Maar het dieptepunt moest nog komen. Kristof Calvo mocht aanschuiven bij De Afspraak op Vrijdag. Het Groen-Kamerlid dacht wellicht een thuismatch te spelen op de VRT, die de voorbije weken een supportersclub voor Groen én de klimaatbetogers was geworden. Bovendien was De Standaard-journalist Bart Brinckman één van de panelleden en die krant staat positief tegenover het klimaatactivisme.

500 euro per maand loonverlies

Alleen, Calvo werd vakkundig de grond ingeboord toen de discussie inzoomde op één van de centrale punten van het verkiezingsprogramma van Groen: de afschaffing van de tankkaart (in 2020) en de bedrijfs- of salariswagens (in 2022). Brinckman maakte de terechte bedenking dat dit fiscaal voordelige systeem van verloning inderdaad kan worden afgeschaft, maar dat dit per werknemer al snel 500 euro per maand loonverlies betekent. De winst die een werknemer dan weer krijgt via het groene mobiliteitsbudget (geld vrij te besteden voor auto, openbaar vervoer, fiets) zou amper 100 euro per jaar bedragen. Gewoon omdat Groen de opbrengst van de afschaffing van de salariswagens over de hele werkende bevolking wil verdelen.

De salariswagen is indertijd ingevoerd omdat de lasten op loon zo hoog zijn en de personenbelasting sterk progressief is, waardoor iemand met een middeninkomen al snel in de hoogste belastingschaal van 50 procent terechtkomt. Vandaar dat het voordelig is een deel van het loon in de vorm van een bedrijfswagen toe te kennen. Als men dat systeem afschaft, dan moet daar loon tegenover staan. Maar dat zal bedrijven zwaar op kosten jagen. Door de hoge fiscale druk op arbeid zou die 500 euro cash in plaats van de bedrijfswagen voor de werkgever bruto zo’n 1.300 euro kosten.

Met Groen wordt zo de concurrentiepositie van de bedrijven aangetast. Bovendien beweren Calvo en consorten dat het geld dat in de plaats van de salariswagens komt geen loon is, maar een “budget” of een “subsidie”. Kortom, het is geld dat de overheid toekomt, die het dan naar eigen goeddunken kan herverdelen. Dit is klimaatcommunisme. Ook in de redenering die sommige Groen-studaxen op sociale media gebruiken: voor hen is elk fiscaal voordeel een subsidie, “want bijna alles wordt belast”. In die redenering is alles wat geproduceerd wordt eigendom van de overheid en is een “subsidie” een geste waarbij de overheid iets teruggeeft.

Belastinglawine voor iedereen

Het zou natuurlijk kunnen dat Groen in deze afgunstmaatschappij stemmen hoopt binnen te halen van mensen die geen salariswagen hebben. Tenslotte rijden er maar 500.000 rond in België op een werkende bevolking van 4,6 miljoen.

Alleen blijkt nu dat Groen de factuur voor iedereen zal laten stijgen. Er is sprake van rekeningrijden, bovenop bestaande belastingen, wat de burgers in totaal meer dan 1 miljard euro zal kosten. Er is de aanval op de zogenaamd “vervuilende” industrie. Dat betekent tot 2 miljard euro extra belastingen, waardoor het risico groot is dat die bedrijven naar het buitenland verhuizen met massaal banenverlies als gevolg. Dan hebben we het nog niet over de kostprijs van het vervangen van alle kernenergie door hernieuwbare energie tegen 2025.

Een belastinglawine voor iedereen, dat wordt het beleid van Groen. Of beter: een belastinglawine die vooral de Vlamingen zal raken. We hebben het al vaker benadrukt: het gros van de salariswagens – zo’n 80 procent – rijdt in Vlaanderen rond. Een aanval op dat fiscaal voordeel betekent vooral een Vlaamse belastingverhoging. In Wallonië zouden ze enkel in Waals-Brabant iets merken van een afschaffing van dat systeem. En de aanval op de industrie met CO₂-taksen is vooral voor Vlaanderen een harde noot om kraken.

Niet meer de partij van de malcontenten uit de christelijke zuil

Als Ecolo, de zusterpartij van Groen, met voorstellen komt als basisinkomen en openbaar vervoer voor alle werklozen, dan zijn het opnieuw de Vlamingen die de factuur betalen. De belastingengoudmijn en de uitbreiding van de staat die Groen vooropstelt, toont aan dat die partij verder naar links is opgeschoven. In het verleden zag men binnen Agalev en later Groen nog de invloed van de malcontenten van de christelijke zuil of de linkerzijde van de christendemocratie. Denk maar aan pater Versteylen en Jos Geysels. Hun ideeën waren al niet verteerbaar, maar ze waren links zonder meer.

Vandaag is Ecolo-Groen een amper afgezwakte vorm van het neocommunisme van de PVDA/PTB. Niet verwonderlijk, want één van de architecten van het Pact 2030 van Groen, dat een aanslag op de welvaart betekent, is Tarik Fraihi, hoofd van de studiedienst van de partij. Geen weggelopen linkse tsjeef zoals zo vaak bij de ecologisten. Neen, Fraihi is een voormalig trotskist, en een voormalig activist van de Socialistische Jonge Wacht (SJW), de jongerenorganisatie van de toenmalige Revolutionaire Arbeiders Liga (RAL). Roder dan dat kan bijna niet meer.

Foto’s (c) Gazet van Hove.