door Jurgen Ceder in ’t Pallieterke .

Na de catastrofale mislukking van het ongecoördineerde offensief van de eerste weken, heeft Rusland zich een beperkter oorlogsdoel gesteld : de verovering van de Donbas. Op een veel kleiner front dan voorheen worden nu de beste eenheden ingezet, gesteund door concentraties van artillerie. De kracht van het Russische leger is vuurkracht, niet mobiliteit.

Wat de Russen veroveren, nadat de artillerie haar werk heeft gedaan, is puin. Maar het werkt wel. Er is een langzame opmars bezig in de Donbasregio. Beide partijen lijden zware verliezen in de intense gevechten. Ondanks westerse leveringen is Oekraïne nog steeds niet de gelijke van Rusland op vlak van zware artillerie en dat resulteert in terreinverlies.

Laat u niet misleiden door de conclusies die daarover worden getrokken in de pers. Media houden van een verhaal. Momenteel is dat verhaal dat Rusland aan de winnende hand is. In feite is de oorlogssituatie niet zo simpel. De Oekraïners ruilen terrein voor tijd. Tijd om westerse leveringen te ontvangen en om de eigen troepen de gepaste training te geven. Tijd om de reeds gehavende Russische krijgsmacht verder te verzwakken. De Oekraïense reserves zijn nog steeds groter dan de Russische. In het noorden en het zuiden zijn de Oekraïners in het offensief, omdat Rusland alles inzet in de Donbas en moeite heeft de rest van de frontlijn adequaat te bemannen.

Rusland is dus niet aan het winnen, maar is, zoals een strategische analist het uitdrukte, ook niet meer aan het verliezen. Het is duidelijk dat geen van beide partijen deze oorlog nog op korte termijn kan winnen. Het is een uitputtingsslag geworden. Rusland raakt door zijn troepen en munitie heen, maar het heeft een bondgenoot : de korte aandachtspanne van het Westen. In de eerste dagen was er veel vastberadenheid in het westerse kamp. Maar zal die volgehouden worden naarmate de media-aandacht verslapt, de politieke aandacht verschuift en de kosten van de oorlog op de economie zwaarder gaan wegen ?

België alweer een grap

Deze week heeft in Madrid de belangrijkste NAVO-top plaats sinds het einde van de Koude Oorlog. Het bondgenootschap, dat in 2019 Macron nog “hersendood” was verklaard, is dankzij Poetin weer springlevend en telt binnenkort zelfs nieuwe leden. De militaire uitgaven worden verhoogd, de interventiemacht wordt een geloofwaardig militair instrument. Tenminste, dat is de theorie. Het valt af te wachten of het draagvlak niet zal afbrokkelen naarmate het financiële plaatje duidelijker wordt.

België is alvast een voorbeeld van hoe het niet moet. Bijna alle NAVO-landen zullen de NAVO-norm van 2 procent van het bbp halen in 2024, België in 2035. In het allerbeste geval in 2035, moeten we zeggen, want die doelstelling wordt door een morsig compromis met de groenen in de regering gekoppeld aan klimaatdoelstellingen, meer geld voor ontwikkelingssamenwerking en een “sociale en ecologische invulling” van Defensie. De Belgische politiek is alweer een grap. De vraag is hoe lang andere NAVO-landen nog met die grap zullen kunnen lachen.

Foto’s (c) Gazet van Hove.