door Karl Van Camp in ’t Pallieterke .

Zoals ik vorige week voorspelde, heeft onze Vlaamse kwaliteitspers geen woord, geen letter besteed aan de 65ste verjaardag van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), noch aan de voordracht in Antwerpen van de wereldberoemde professor Jordan B. Peterson.

Wedden dat onze media, VTM op kop, aanwezig zullen zijn nu zaterdag 1 oktober wanneer de antidemocraten verzamelen voor de Italiaanse ambassade in Brussel om er samen ‘Bella Ciao’ te zingen? Met dat antifascistische liedje willen ze hun ongerustheid tonen over de overwinning van ‘extreemrechts’ in Italië.

Maar ik vestig liever uw aandacht – nogmaals – op Catalonië. Daar zijn ook aanstaande zaterdag een aantal manifestaties gepland in het teken van ‘vijf jaar onafhankelijkheidsreferendum’. Het is inderdaad al van 1 oktober 2017 geleden dat de Catalaanse overheid een volksraadpleging organiseerde, tegen de wil van de federale Spaanse overheid in. U herinnert zich ongetwijfeld de beelden van de volksraadpleging die door de Spaanse politie in gevechtskledij zoveel mogelijk werd verhinderd en waarbij hardhandig werd opgetreden.

Gevolgen

Niettemin sprak zo’n negentig procent van de kiezers zich uit voor onafhankelijkheid. Op 27 oktober stemde het Catalaanse parlement voor ‘independencia’. Waarna de Spaanse premier Rajoy een einde maakte aan het Catalaanse zelfbestuur en de regio onder direct bewind stelde van de centrale overheid.

De gevolgen kent u ook: de belangrijkste leiders van de onafhankelijkheidsbeweging werden opgepakt, onder wie acht Catalaanse ministers en de voorzitter van het Catalaanse parlement. De regiopresident, Carles Puigdemont, vluchtte naar België. Dat geldt ook voor nog enkele andere vooraanstaanden die elders in Europa onderdak vonden. Op steun vanuit Europa konden de Catalanen al helemaal niet rekenen. De grote voorvechter en armenzwaaier van het Maidanplein (Kiev, 2014), Guy Verhofstadt, kon nu zijn afschuw voor Puigdemont en de Catalanen nauwelijks onderdrukken. Op initiatief van Verhofstadt werd de partij van Puigdemont uit de Europese liberale fractie Alde gezet.

Barsten in het onafhankelijkheidsfront

Strikt genomen is de balans van de voorbije vijf jaar in Catalonië niet echt denderend. Waar er vijf jaar geleden nog een duidelijke eenheid was binnen de onafhankelijkheidsbeweging, is er nu sprake van interne ruzie en ‘gewijzigde inzichten’. Goed om weten daarbij is dat de heftigste Catalaanse nationalisten (ERC) tegelijkertijd ook extreemlinks zijn. De huidige Catalaanse president Pere Aragonès behoort tot die partij maar voert nu een gematigd beleid, tot ergernis van de andere partijen en organisaties die streven naar onafhankelijkheid. Kortom, de eenheid van vijf jaar geleden vertoont vandaag serieuze barsten.

Catalonië kan voor ons een voorbeeld, of beter nog, een les zijn. ’t Is te zeggen, zou het er in Vlaanderen anders aan toegaan zo de onafhankelijkheid wordt afgekondigd ? Zou de Belgische staat zomaar laten begaan of zou er een repressie komen ? Zou Jambon naar het buitenland moeten vluchten ? Ben Weyts en Liesbeth Homans naar de gevangenis ? De Vlaamse regering onder curatele van de Belgische regering ? De VB- en N-VA-parlementsleden allemaal met huisarrest of ondergedoken ? Er zijn van die optimisten die hopen (en denken) dat de Vlaamse onafhankelijkheid er zit aan te komen in 2024. Ik hoop dat ook, maar ik geloof er niet in. Meer nog, de Vlaamse Beweging is langs geen kanten voorbereid op eender welk scenario. Laten we niet naief zijn !

foto’s (c) Gazet van Hove.