door Julien Borremans in ’t Pallieterke .
Wallonië werd ooit smalend ‘de laatste Sovjetrepubliek’ genoemd. Niet omdat er een alles verterend totalitarisme heerst, wel omdat het lakse staatssocialisme Wallonië tot één van de armste regio’s van Europa heeft gemaakt. Ook in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zien we dezelfde ontwikkeling. Het wordt steeds meer een onveilig gewest met derdewereldallures.
Het onderzoek naar het schietincident van vorige week aan de metrohalte Clemenceau is nog volop aan de gang, of een paar dagen later wordt er in Vorst een huis beschoten met oorlogswapens. “Waar in Brussel zijn we nog veilig ?”, vroeg een bewoonster zich af na een mislukte ontvoeringspoging om negen uur ’s avonds. Brussel werd onlangs uitgeroepen tot ‘roofhoofdstad’ van Europa. In die bedenkelijke top tien staan ook Charleroi en Luik. De kans dat je overvallen wordt, is in Sicilië of Oost-Europa een pak kleiner.
Palermo is niet veraf
Rudi Vervoort (PS) kondigde eind maart een grootschalige politionele aanpak aan met systematische identiteitscontroles, gecoördineerde controles van handelszaken, maar meer dan een rimpeling op het water zal dat niet veroorzaken. De politie loopt al jaren de feiten achterna en het gerecht heeft af te rekenen met een gigantische achterstand.
De hoofdstad van Europa heeft met 38 procent het grootste risico op armoede of sociale uitsluiting van alle Europese hoofdsteden. Niettegenstaande in en rond Brussel genoeg werk is, is 40 procent (!) van de Brusselse bevolking op arbeidsleeftijd niet aan de slag. Dat is het dubbele van Amsterdam.
De oorzaken zijn bekend : er is een versnippering van bevoegdheden over tal van bestuurlijke niveaus die elkaar eerder tegenwerken. In de hoofdstad van Europa zijn zowat negen soorten regeringen actief. In het Brussels Parlement zijn er gemeentemandatarissen verkozen die hun eigen gemeentelijke werking moeten controleren. Palermo is niet veraf. Gevolg is dat meer dan de helft van de Brusselse gemeenten onder financieel toezicht staat.
Niettegenstaande in en rond Brussel genoeg werk is, is 40 procent van de Brusselse bevolking op arbeidsleeftijd niet aan de slag
Bovendien heerst er een ongeziene incompetentie. Zo weigerde het Rekenhof eind vorig jaar voor de derde keer op rij om zelfs maar een oordeel uit te spreken over de rekeningen van het Brussels Gewest, omdat de fiscale ontvangsten en vorderingen niet klopten. Ten gevolge van onder andere een megalomaan metroproject exploderen de schulden. Kredietbeoordelaar Standard & Poor’s heeft intussen de rating van het Brussel Gewest verlaagd, waardoor lenen duurder wordt.
Onstilbare geldhonger
Ook in Wallonië neemt de kans op armoede toe. Uit een recent rapport van de Nationale Bank van België blijkt dat vier van de vijf Waalse provincies stagneren of achteruitgaan. De divergentie tussen de Waalse en de Vlaamse economie neemt alleen maar toe. 75 procent van de leefloners woont in Wallonië. Het meest verbijsterende is dat de Waalse politici zich maar weinig aantrekken van die ronduit lamentabele toestand. Elio Di Rupo suggereerde eerder dat er geen bijkomende hervormingen nodig zijn. Meer zelfs. De PS belooft de onbetaalbare vierdaagse werkweek. De decennialange transfers hebben enkel tot onverantwoord beleid geleid.
Het enige wat de Brusselse en Waalse partijen nog rest is met krankzinnige voorstellen aan politieke klantenbinding te doen. Zo vindt Paul Magnette het ongepast om in deze explosief pre-electorale periode een verbod op onverdoofd slachten en beperkingen op het dragen van de hoofddoek in te voeren. Ecolo denkt er bovendien net zo over. Dan is er ook nog het pro-Palestijnse initiatief van Dyab Abou Jahjah en de PVDA/PTB die communisme à la carte serveert. PS-staatssecretaris Thomas Dermine staat alvast niet afkerig tegenover een links front.
Tussen Vlaanderen en WalloBrux groeit er niet alleen een enorme sociaaleconomische kloof, maar er ontwikkelt zich ook een gigantische ideologische krater. De ontnuchtering zou wel eens snel na de verkiezingen kunnen komen, wanneer blijkt dat de Waalse en Brusselse onstilbare geldhonger niet meer met de nodige federale miljarden kan worden gestild. De penibele budgettaire situaties van België, Brussel en Wallonië zouden dan wel eens tot explosieve situaties kunnen leiden. Hoelang kan Vlaanderen die situatie nog tolereren ?
